wat nu??

ik heb er zo vaak over nagedacht, hoe het zou voelen, hoe het zou zijn... en nu is het zo, en ben ik alleen maar zo bang!
nooit verwacht dat een zwangerschap zo onzeker aan zou voelen.
nou is het ook niet helemaal normaal gegaan zeg maar, het is niet gepland en niet voorbereid, en er zijn een aantal omstandigheden die ook neit van lucht zijn...
het grootste probleem is dat mijn vriend misschien terug moet naar zijn geboorteland, indonesie... hij heeft kans dat z'n verblijfsvergunning niet wordt verlengd... hij wil dan wel weer terug komen naar nederland, hij mag hier studeren enz, maar hoe lang dat duurt voor hij dan terug zou zijn e.d. dat weten we niet.

dat is tog niet te geloven, ik vertelde hem dat ik zwanger ben, ik was heel bang om het te vertellen, bang dat hij zou schrikken en weg zou gaan ofzo, maar hij bleef bij me en trooste me juist, stelde me gerust en zei dat hij me niet alleen laat, of het kindje er komt of niet... maar toen vertelde hij me over die verblijfsvergunning, hij wist het ook pas een weekje, en had het mij nog niet durven zeggen, uit angst dat ik hem dan op zou geven. m'n wereld stortte heel even in, ik ben zo bang dat hij terug moet... dat zou gelijk grote consequenties hebben voor mij én ons kindje, want ik kan het niet alleen... ik moet dit jaar nog naar school, en ik weet dat ik dit kan halen, kan afmaken voordat ik ben uitgerekend, aangezien ik alleennog opdrachten moet doen van stage...
maar financieel red ik het niet alleen, en ik wil hem erbij als mijn vriend, ons kindje z'n/d'r vader...

ik ben bang, bang wat er gebeurd als hij weg moet... hij heeft zeker wel een kans dathij mag blijven, en hij kan ook in hoger beroep gaan, maar wat als hij weg moet... dan ben ik hem kwijt én het kindje... dan ben ik weer alleen...
en op zo'n moment heb je je vriendinnen hard nodig, maar daar komt het volgende pijnlijke plekje op m'n hart, mijn beste vriendin, die zelf ook moeder is, heeft anders gereageerd dan ik dacht. ze is boos op me en wil me amper spreken, omdat ik haar ogen mijn toekomst ga vergooien en geen kans heb op geluk met mijn vriend (we zijn nog niet erg lang samen, nu 3 maanden).
nu kan ik me daar wel overheen zetten, het doet me pijn dat ze mij niet wil spreken en zo afstandelijk doet, maar nu heb ik mijn steun en kracht aan m'n vriend, maar wat als hij weg moet?
nou zijn andere vriendinnen er wel voor me, en daar kan ik wel bij terecht, maar ik ben zo bang, dat als hij weg moet, en ik alles kwijtraak, dat ik haar ook kwijt ben als die vriendin die ik altijd op kon zoeken als ik dacht dat ik niet meer kon...
mensen zeggen dan dat het geen egte vriendin is, die laten je niet vallen als je ze nodig hebt, maar zo voelt het niet, zij is al 11 jaar m'n beste vriendin, en we hebben zoooo ontzettend veel meegemaakt, zelfs nu kan ik niet zeggen dat het geen egte vriendin is, al heeft het me heel veel pijn gedaan.