Wat nu
Ik voel me echt diep diep diep ongelukkig.
ik heb nergens meer interesse voor. Ik wil het liefst gewoon thuis zitten in mijn veilige haventje en niet de deur uit hoeven om te werken of iets.
Elke stap die ik neem is er 1 te veel. Ik ben echt compleet uitgeput. Ik ben alleen nog maar aan het huilen. Ook op het werk. Ik weet echt niet wat ik met mezelf aanmoet.
Slaap slecht, ben gespannen en heb constant een knoop in mijn maag.
Mijn Gyn begint t ook op te vallen en dwingt ke soort van om hulp te zoeken. Maar ik durf niet. De gedacht om zo open en bloot met iemand over al mijn problemen te praten beangstigd me.
En dan halen ze ook alles van mijn jeugd naar boven.
Ook zei mijn gyn dat het misschien beter is een pauze te houden met het proberen voor een kindje.
Ik snap wat ze bedoeld maar denk dat ik me daardoor ook niet beter zal gaan voelen. Dat ik dan nog verder weg ben bij ons doel.
Ik weet het allemaal gewoon even niet meer.
Er gaan 100 duizend dingen tegelijk door mijn hoofd en ik huil al als iemand vraagt hoe het met me gaat.
ik heb nergens meer interesse voor. Ik wil het liefst gewoon thuis zitten in mijn veilige haventje en niet de deur uit hoeven om te werken of iets.
Elke stap die ik neem is er 1 te veel. Ik ben echt compleet uitgeput. Ik ben alleen nog maar aan het huilen. Ook op het werk. Ik weet echt niet wat ik met mezelf aanmoet.
Slaap slecht, ben gespannen en heb constant een knoop in mijn maag.
Mijn Gyn begint t ook op te vallen en dwingt ke soort van om hulp te zoeken. Maar ik durf niet. De gedacht om zo open en bloot met iemand over al mijn problemen te praten beangstigd me.
En dan halen ze ook alles van mijn jeugd naar boven.
Ook zei mijn gyn dat het misschien beter is een pauze te houden met het proberen voor een kindje.
Ik snap wat ze bedoeld maar denk dat ik me daardoor ook niet beter zal gaan voelen. Dat ik dan nog verder weg ben bij ons doel.
Ik weet het allemaal gewoon even niet meer.
Er gaan 100 duizend dingen tegelijk door mijn hoofd en ik huil al als iemand vraagt hoe het met me gaat.
02 aug 2015
- meld ongepast verhaal
-
Quokka
dinsdag 04 augustus 2015 09:46
Ik denk dat je gyn gelijk heeft.
Kom eerst tot rust.
Hulp vragen waar heel veel emoties boven zullen komen, lijkt heel eng maar zet monsters in het licht, zul je zien dat het lang zo erg niet is dan je bij voorbaat dacht.
Als één van de oudere schrijvers hier heb ik ervaring met kinderen hebben en problemen uit je jeugd niet opgelost hebben.
Ik kan je dan ook zeker uit eigen ervaring vertellen dat het voor jouw toekomstige kinderen beter is om nu eerst hulp te vragen en die emotionele rugzak uit te laden voordat er kinderen zijn.
Meerdere keren om me heen (en uit eigen ervaring) heb ik gezien dat daarna andere problemen ook makkelijker worden opgelost. Emotionele problemen blijken vaak andere zaken te blokkeren.
Die hulp vragen betekent niet dat het makkelijk is of gaat worden maar als je daardoorheen bent en in dat proces op gang bent gekomen zul je zien dat het hele leven ( en je eigen leven !) er een stuk mooier en makkelijker uit gaat zien.
Heel veel sterkte !!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 sep 2015 Zwanger & Paniekstoornis.... ( 1 )
- O 02 aug 2015 Wat nu ( 1 )
- O 29 jul 2015 life sucks sometimes ( 1 )