We gaan allemaal dood aan het leven

Het leven kan best verwarrend zijn. Wanneer er veel te veel tegelijk door je hoofd en lichaam gaat en de tijd maar door tikt, wil je zo af en toe best even schreeuwen. En weg. Weg van dat alles, weg van jezelf, weg van alle factoren die verwarring brengen. Weg van de chaos, van de pijn, van de liefde. Weg van alles. Weg van het leven. Je wilt rust.

Die momenten heb ik regelmatig en ik weet dat ik daar zeker niet de enige in ben. Momenteel, of moet ik zeggen de laatste tijd, giert er teveel door mijn lijf. Mijn lichaam voelt, terwijl mijn hoofd tolt. Er zijn zoveel gedachten, er is zoveel gevoel, er is zoveel te doen, zoveel te zeggen en zo weinig tijd. Afgelopen zaterdag zat ik samen met A buiten voor een kroeg, zij was dronken, bij mij viel 't mee. We hadden 't gezellig. Opeens gaat de enige jongen die 't gelukt is mij gek te krijgen de kroeg tegenover ons in. Even later komt hij op ons aflopen en naast me zitten. Het was gezellig en ik vond het fijn te merken dat ik niet meer gek werd. Het was ontspannen en goed. Daarna baalde ik wel, want ik mis een mannelijke vriend en wij zitten met z'n tweetjes erg op een lijn, waardoor ik zeker weet dat we goede vrienden zouden zijn. Was er niet gebeurd wat er het afgelopen jaar gebeurd is. Jammer, zonde, vooral ook omdat hij zo'n goede muziek en film smaak heeft waar ik echt van kan genieten. Maar het was goed en prima. Ik vermoed dat ik niks meer voor hem op die manier voelde omdat mijn "verlangen naar de verboden vrucht" overheerst. Prima, dan zit er tenminste ook een voordeel aan dat verboden verlangen. Het was gezellig. En hoe erg ik die verboden vrucht ook mis, het is alweer een week geleden wat voelt als een jaar, ik merk wel dat het me meer tijd en wellicht zelfs wat meer rust geeft. Al is dat verlangen (en gemis) nog steeds hevig aanwezig. Ik heb meer tijd voor andere dingen, omdat ik nu geen ja meer kan zeggen op de vraag of ik kom. En ik kan ook niet meer uit mezelf er naartoe. Het is even over. Goed. En dubbel..

Verder was het gisteravond behoorlijk moeilijk. Nadat ik boven eindelijk een planning had gemaakt voor school (ojee, nog een chaosfactor) ging ik even naar beneden voor wat eten en een kopje thee. Beneden trof ik mijn ouders aan, maar ook mijn tante en neefjes. Mijn oom is een alcoholist en heeft ADD. De laatste jaren gaat het erg slecht en heeft mijn tante hem een paar keer aangegeven dat als hij niet zou veranderen, ze hem zou verlaten. Ze heeft zelfs een tijdje hier in huis geslapen met mijn neefjes. Mijn oom ging als reactie daarop weer aan zichzelf werken, zogenaamd. Dan ging het weer even goed, hij slikte zijn medicijnen en dronk niet. Dus bleef mijn tante. Ze hebben onlangs een nieuw huis gekocht samen.
Gisteravond was het weer fout gegaan. De laatste tijd gaat het sowieso dus weer heel erg slecht. Beetje bij beetje krijgen we steeds meer te horen. Het gebeurt zeer regelmatig dat mijn tante en neefje het huis uit gaan, wanneer hij spullen door de kamer gooit en de meest grove dingen schreeuwt, en rondjes rijden tot het licht in huis uit is en ze weer naar binnen kunnen omdat hij slaapt. De onveiligheid in huis, de grove dingen, het geweld, alles krijgen die kinderen mee, mijn neefjes. De oudste zit nu net in de brugklas, de ander is een jaar of 6/7. Mijn tante heeft het zwaar maar mijn oudste neefje, die het nu ook al een aantal jaar bewust mee maakt, zat er gister ook goed doorheen. Heel kort kwamen de tranen. "Ja, hij vindt zijn leven tot nu toe ook helemaal niet leuk". Dat waren de woorden van mijn tante en au, wat deden ze pijn. Ze troffen ons allemaal. Hij is zo'n sterk jochie, zo ongelooflijk sterk, maar hij gaat een keer knappen. Hij is het spuugzat. En terecht. De kleine wilde maar al te graag bij ons slapen en het liefst hadden we ze ook in huis genomen, maar dat zou het probleem niet oplossen. Dus zij gingen weer naar huis en papa en ik gingen er stiekem achteraan, zodat we meteen de politie konden bellen als er weer wat gebeurde. Het licht was al uit. Ze bleven wel nog beneden, want mijn tante wilde wachten tot hij echt in coma zou liggen. Je onveilig voelen in je eigen huis, dat lijkt me het ergste wat er is. Hoe moet het nou met mijn neefjes. Ze lopen elke dag in joggingbroek en ik vind dat verschrikkelijk, maar het is logisch want ze hebben wel andere dingen aan hun hoofd dan kleding. Laatst had de oudste hele leuke kleding aan en ik complimenteerde hem daarmee en hij voelde zich er ook fijn in. Stralend bedankte hij en je zag dat dat hem goed deed. En dat is ook belangrijk, want als hij zich goed leert kleden, leert hij zich ook goed verzorgen. Dan voelt hij zich iets beter. En elk klein beetje helpt. Maar wat we verder zouden kunnen doen, geen idee. Het is zo lastig. Ik vind dat ze nu uit elkaar moeten, klaar, scheiden. En zelfs de oudste zegt dat tegen zijn moeder. Ook hij is er klaar mee. Het is verschrikkelijk om te zien, te voelen en mee te maken, vooral omdat wij ook zo machteloos staan. We kunnen alleen hier een veilige "schuil"plaats voor ze creëren en verder niet. Machteloos.

En dan zorg nummer 3, de eeuwenoude klassieker: School! Over twee weken heb ik tentamens. Op zich heb ik nog rust, want ik heb nog twee weken en ik moet gewoon even serieus aan school, het is wel ziek veel lezen maar nu ik toch meer tijd heb.. Nou, precies. Komt vast goed. Waar ik wel onwijs van baal "op school" is dat ik zo op mezelf ben. Contact leggen doe ik niet, reageren op mensen wel hoor. Als iemand wat zegt of vraagt. Maar echt uit mezelf op iemand afstappen en beginnen te kletsen, nee, helaas. Ik weet niet wat het is. Wel weet ik dat ik er gek van word, omdat t toch ergens belangrijk is en het zou toch ook leuk zijn. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Maar nee.. Het wil me niet echt lukken. Wie weet komt 't nog. Maar over 't algemeen zit ik lekker achterover en laat ik 't allemaal maar langs me heen gaan.
Ik wil niet weer aan de zijlijn zitten en alles aan me voorbij laten gaan. Ik wil meedoen. Mijn houding is altijd veel te afwachtend. Ik moet actiever worden! En daarom hield ik zo van de zomer, ik werkte, was actief en had die stap genomen. Ik kon trots zijn op mezelf. Ik ging mee stappen en leuke dingen doen. Nu laat ik 't op schoolgebied weer lekker afweten. Ik onderneem geen actie om mensen te leren kennen. Weeeeeeeeeeeeeh. Ik wil eigenlijk niet studeren, maar het moet. Niet perse van anderen, maar het moet ook van mezelf, van het leven, omdat ik daarmee kan doen wat ik later zou willen doen. Dus het is een weg die ik moet bewandelen, maar het vrije leven van het afgelopen jaar spreekt me nog teveel aan. Even tandjes op elkaar, niet aan denken en doorzetten. Ik weet het, maar het is soms zo verdomd moeilijk. Soms ga ik weer twijfelen, kan ik niet beter HBO doen, dat is praktischer. Ik wil iets echt leuks. Maar ik weet dat ik ook daar niet op mijn plek zal zitten. Te beroepsgericht. Ik ben gewoon lui met lezen. Ik wil alleen maar doen, luisteren en praten, discussiëren.

En dan natuurlijk ook de borstkanker van mama. Wat eigenlijk nog het minst door mijn hoofd gaat. Wat ik dan weer gek en verontrustend vind. Maar ik vergeet het vaak. Tot ik thuis ben natuurlijk. Al is de sfeer ook goed thuis. We zijn het onderhand wel gewend he, die kankerzooi. Maar toch gek dat ik er nauwelijks aan denk. Mam zegt telkens, ja, we moeten toch ergens dood aan gaan (niet dat ze doodgaat aan deze kanker). Vandaag bedacht ik me: ja, we gaan allemaal dood aan het leven.

Het liefst zou ik stoppen en nog een jaar niks moeten. Gewoon werken en met A mee op reis. Vrijwilligerswerk doen in het buitenland en binnenland. Maar nee, dan wordt ik echt afgeschoten.

En zo gaat het maar door. Om gek van te worden. Het leven kan best verwarrend zijn. Wanneer er veel te veel tegelijk door mijn hoofd en lichaam gaat en de tijd maar door tikt, wil ik zo af en toe best even schreeuwen. En weg. Weg van dat alles, weg van mezelf, weg van alle factoren die verwarring brengen. Weg van de chaos, van de pijn, van de liefde. Weg van alles. Weg van het leven. Rust.