Week tegen de eenzaamheid
Het is de week tegen de eenzaamheid.
Helaas een onderwerp waar ik wel over mee kan praten. Ik denk tot een jaar of 13 heb ik me nooit eenzaam gevoeld. Toen ik 13 was begon mijn eerste depressie. Ik woon vanaf mijn 21ste op mezelf. Eerst samen met een huisgenoot omdat alleen wonen mij nogal eng leek. Toen ik 26 werd ging mijn huisgenoot verhuizen naar Amerika. Wat betekende dat ik alleen kwam te wonen.
Ik maakte toen kennis met eenzaamheid. Want een groot leeg huis voor mezelf alleen brengt naast veel luxe ook eenzaamheid met zich mee. Ik voel me vaak alleen in mijn woning. Wat belangrijk is tegen eenzaamheid om regelmatig mensen te zien. Nu ik mijn ouders nog heb, lukt dat ook wel. Ik ga regelmatig naar mijn vader om niet alleen te zijn. Maar ik kan me wel voorstellen dat als mijn ouders overleden zijn ik me een stuk eenzamer ga voelen. Ik heb wel een paar goede vriendinnen maar soms vind ik het lastig om sociaal contact bij te houden. Ze hebben wel eens over mij gezegd dat ik autisme zou hebben. Ik herken mij hier soms wel in wat betreft sociale contacten. Ik heb altijd een paar goede vrienden gehad op een hand te tellen. Nooit een hele grote vriendengroep. Want daar heb ik persoonlijk ook geen behoefte aan. Ik hoop in de toekomst om me minder eenzaam te voelen weer samen te gaan wonen. Als ik aan eenzaamheid denk, denk ik ook vaak aan mijn oma.
Mijn oma woont ook alleen en zit veel alleen thuis en kan vanwege lichamelijke klachten het huis niet meer uit. Ze krijgt wel bezoek maar ook niet dagelijks. Toch is het een taboe dat eenzaamheid alleen onder oudere speelt. Ook veel jongeren en kinderen zijn eenzaam. Als je iemand op straat tegen komt, lach dan naar diegene want een vrolijk gezicht kan al medemenselijkheid tonen.
Ik hoop dat we als samenleving het taboe eenzaamheid kunnen verbreken.
BorderlineIris, vrouw, 2 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende