weet je...

De week is veel te lang...

We hebben een katje gereserveerd bij het asiel. Toen we hem zagen was hij net die dag binnengebracht en van de wet moet het asiel het beestje 2 weken houden zodat de eigenaren hem nog kunnen ophalen. Dus wij moeten wachten of het beestje er maandag nog is, zo ja dan mogen wij hem hebben.

En ik ben verliefd op dat beestje... hij is zo lief en knuffelig. 5 maandjes oud, wit/blauw/cypers. Mooi beestje. Als we tijd hebben gaan we nog een foto maken deze week. Maarja, nu zitten we tot maandag met onzekerheid. Elke dag kan de eigenaar binnenlopen bij het asiel en het katje weer mee nemen naar huis. Nou, dat is eigen prima, dan kan het beetje weer naar het huis dat hij vertrouwd, maar anders krijgt hij een lekker huisje hier.
Toen ik hem vorige week voor het eerst mocht knuffelen kon ik me echt niet voorstellen dat hij niet opgehaald zou worden. Zo ontzettend lief, mooi en nog jong. Daar gaan zn baasjes toch gelijk naar zoeken? En wat doe je na 2 dagen als je hem niet kan vinden? Juist, dan bel je het asiel. Maar het beestje zit er nu al meer dan een week. Dan vraag ik me ook af wat voor baasjes het zijn. Als ze hem vrijdag nog eens ophalen.. dan zijn ze dat beest bijna 2 weken kwijt geweest... Nouja, miss zijn er weer andere redenen voor, dat weet je niet.
Dus we gaan ook vragen aan het asiel, dat als hij zaterdag nog niet is opgehaald, zondag zijn ze dicht, is het hij dan zowiezo voor ons? ookal komen ze hem maandag halen?
Goed ik zorg er gewoon voor dat ik om 2 uur voor de deur sta. Dan gaan ze open en dan mogen we hem ophalen, dus als ze voor maandag nog niet zijn geweest dan geef ik ze geen kans meer

Maar dat is nog een weekje in onzekerheid zitten.. Gelukkig heb ik tentamenweek, dus mijn gedachtes gaan gelukkig ook veel naar de toetsstof, dat helpt wel een beetje..

Ik heb nu al 2 reacties gehad van mensen aan wie ik dit heb verteld, of het niet al te snel is om een nieuw poesje te nemen. Het is nu al twee weken geleden. Ik heb gizmo een plekje kunnen geven. Ik mis haar nog ontzettend en kan nog om haar huilen. Maar nu er geen ander katje om ons heen is, dan blijf ik er ook over struikelen. Het moeilijkste van mijn dag is nog steeds het thuiskomen. Er komt geen poes naar de deur gerend om me welkom te heten of die probeert het portiek in de glippen. Er is gewoon niks om ons heen en dan worden we elke dag weer aan haar herinnerd. Hoe veel ik ook van haar hield/hou, dat wil ik gewoon niet. En het is echt niet zo dat ik haar probeer te vervangen. Zij was 'one in a million'. Zo een als haar vinden we nooit meer, maar dat hoeft ook niet. Ik heb haar altijd in mijn hart en zo ook op mijn schouderblad.
Ik heb ooit een keer haar pootjes gescand met de scanner. Deze heb ik omgezet in een tatoeage de ik hopelijk volgende maand ga laten zetten.

Gelukkig zijn mijn ouders, schoonvader en schoonzus wel blij en hopen ook dat wij het katje krijgen.
We hebben twee namen uitgezocht (die heeft Paul gedroomd, dus die hebben we aangehouden) maar we durven hem geen naam te geven voor het geval dat hij wel zo weg is. Als we hem al een naam gaan geven dan ben ik bang dat ik hem al als 'van ons' ga beschouwen en dat wil ik niet. Dan is de teleurstelling te groot al wordt hij wel morgen opgehaald, bij wijze van.

dus... fingers crossed..