weggelopen

daar staat ze dan, huilend. eindelijk voor je deur. ik was zo bang dat er onderweg wat zou gebeuren, en nogsteeds ben ik bang. bang voor wat er allemaal komen gaat. ik heb een uur lang gehuild wachtend op het telefoontje dat ze opgehaald was, en naar mij toe kwam, buitengezet door haar moeder. ik voel me schuldig dat ik niet kon komen, maar een uur met de auto? ik ben blij dat ze is opgehaald, dit verdient een kind niet, geen enkele. iedereen laat haar steeds vallen, ze schreeuwt tegen iedereen. iedereen sluit ze buiten. dit meisje is mijn allerbeste vriendin, zonder wie ik nooit zou kunnen leven. als ze mij in haar wererld binnenlaat, huil ik met haar mee, om haar zorgen. zodat ze eventjes niet alleen is. als ze nou meer mensen in haar wereld zou toelaten maar dat doet ze niet, alleen ik ben toegestaan. zodra ze mij alles heeft laten zien, laat ik haar binnen in mijn wererld, en deel ik mijn geluk en mijn ouders. en dit zal ik blijven doen, net zolangg tot haar eigen wereld haar weer nodig heeft.
stad en dorp.
een wereld van verschil.
en toch hou ik zielsveel van haar.