What if

Een beste vriend hebben die bij je blijft voor altijd, en met je door het vuur gaat wanneer het moet zijn tegenwoordig moeilijk te vinden. Of het nu om een jongen of om een meisje gaat dat maakt niet uit het is precies hetzelfde. Wanneer je dan getrouwd bent en je beste vriend een jongen is,, is het blijkbaar normaal om te veranderen.
Ik weet dat ik ineens een handicap heb waar ik niets aan kan doen was het maar waar dat dat kon, dan zou ik het zo doen. En ik wens dat iedereen toe met een handicap want het is moeilijk om er mee te leren leven zeker in het begin. En al helemaal als je wordt afgewezen door de mensen waarvan jij het meeste houdt en die het dichtste bij je staan.

Maar wat er gebeurd. Ik hoop met heel mijn hart dat mijn man, weer echt mijn man wordt en niet het monster wat hij nu is. Die zijn vrouw laat zitten en mij alleen maar pijn doet momenteel. En eerlijk gezegd het maakt me kapot bovenop alles wat er al gaande is. Hou je sterk meid denk ik dan bij mezelf. Als je het dan niet voor je eigen doet, doe het dan voor je beste vriend, je schoonfamilie waar je van houdt. Plaats van de mensen proberen over te halen die niet voor je klaar staan wanneer je ze het meeste nodig hebt.

Ik hoop dat het niet zover moet gaan komen om te moeten kiezen. Want echt dan ga ik liever naar de hemel dan dat ik de keuze zou moeten maken. Tussen mijn man en mijn beste vriend/vriendinnen.
Niemand kan die keuze maken zonder dat er gevolgen zijn die je absoluut niet wilt ook al heb je er al alles aangedaan.

Maar 1 slagzin en ik ga gewoon door: K.B.O hoe moeilijk het ook gaat worden ik ga door voor me eigen, voor mijn vrienden dat ik weer beter wordt. ik ben al zover gekomen en ik ga me nu niet tegen laten houden. En hoe moeilijk het ook zal zijn hoe mijn man nu is. zal ik ook zeker in mijn traject meenemen hopende dat als er niets veranderd ze me kunnen helpen. De pijn zal er zijn maar helpen met de keuze, me opvangen of als het echt te erg is dat ze de keuze voor mij maken. Moet je nagaan hoever ik erdoor heen zit wil je dat in handen leggen van een compleet vreemde in het begin dan.

keep buggering on, blijven lachen ook al is het geacteerd. het heeft geen zin dat je andere mensen verdriet doet.
Dus ik zet een lach op mijn gezicht en ik ga met volle moed deze dag weer in. De komende tijd wordt gewoon kijken hoe het gaat. kijken dag per dag en daarop mijn gevoelens maar het belangrijkste moet ik niet vergeten en dat is te luisteren naar mijn lichaam. Voordat het te laat is.

even een kleine aanpassing want ik las net iets. Wat voelt alsof je hart niet in 10,000 stukken ligt. maar in miljarden stukjes en ieder stukjes is een stukje verdriet, schaamte, boosheid, woede, machteloosheid, liefde, blijheid.
Maar op dit moment nu ik dat las snap ik niet waarom ik het leven nog zie zitten. Een tweestrijd is nooit leuk. Maar ik weet dat ik mensen zo veel onnodig pijn doen.

En als je dan denkt dat het ergste is. is dat het niet want het is letterlijk allemaal mijn schuld. ik wou dat ik het anders kon zeggen. dat er iemand anders was die et doet. maar het zijn de daden van mijn man. En hoe moet ik ooit doorgaan als ik weet dat ik er alleen voor ga staan. Want zoals hij nu is, is er niemand die hem wilt hebben. Ik snap ze volledig.

maar er is 1 ding duidelijk het MIJN schuld. ik had meer moeten doen. ik heb het gevoel dat ik iedereen laat stikken en dat ik ze laat vallen terwijl ik alles doe wat in mijn macht ligt om het te redden.
Maar ik heb liever dat ik ten onder ga, dan dat ik mensen op schep met iemand die ze niet mogen omdat hij zo ziek in zijn kop bezig is en alleen aan zijn eigen denkt.