Wie ben ik?
Niet één keer kreeg ik het te horen. Het werd me geen twee keer verteld en ook drie keer is niet voldoende. Meerdere malen kregen mijn oren de woorden dat ik mezelf een rust moest gunnen en tijd om na te denken. Om uit te vinden en uit te zoeken wie ik ben. Dat ik een 18 jarig meisje ben en op groei in een bepaald huis en naar school ga en een sport beoefen, zijn feiten. Maar wie zit er in dit huidje. Wie houdt zich daar schuil? Is het één iemand, zijn het meerdere personen. Rollen. Sociale rollen waarvan geacht wordt de juiste te kiezen in een veranderde situatie.
Wie ben ik? Wat wil ik? Wat zijn mijn doelen? Waar sta ik in het leven?
Vragen die niet gewoon zomaar beantwoord zijn, maar die ik wel een plaatsje moet geven.
De vraag van een leraar die net wat verkeerd getimed was zorgde voor tranen. Het waren enkel de woorden 'wil je hier wel zijn?'. Een schouderophaal was mijn antwoord waarna hij mij vroeg of het goed zou zijn als hij me naar huis stuurde. Nee, ik wil niet weg, ik wil niks. Ik wil gewoon even niet zijn. Dat laatste zei ik hem niet allen, maar het is iets wat ik vaak denk. Net is te vaak vrees ik. En ook dat maakt me bang.
Een aantal jaar geleden was ik een levensgenieter. Ik lachte, zocht het plezier op, was graag onder de mensen en voor mij kon het niet druk genoeg zijn. Zolang ik maar binnen en groep was en er veel gesproken werd, was het voor mij goed.
Tegenwoordig wil ik niets liever dan me terugtrekken, alleen zijn, in stilte om na te denken of dat eigenlijk juist níet te doen. Ik heb de gelegenheid om niets te doen en stil te zitten enkel te verzuipen in gedachtes of de heersende stilte die in mij raast. In een groep ben ik stil, zelfs bij vriendinnen zeg ik veel minder dan voorheen.
Er zijn momenten waarop ik mezelf erg druk laat zien aan anderen. Achtelijke vertonningen en opmerkingen is dat waar niets op slaat, maar soms wel voorkomt. Vaak krijg ik te horen dat ik normaal moet doen en of het wel goed met me gaat. Wat er met me aan de hand is en of ik niet even kan dimmen. Prima, dat kan. In een halve seconde is het knopje om gezet en ben ik letterlijk het stilzittende, zwijgende en afwezige meisje. Onder invloed van anderen.
Als ik dit met elkaar vergelijk en beide situaties voor me haal, weet ik niet welke ik wil zijn. De levensgenieter of de stille zwijger die teveel naar binnenklapt en dat aan weinig kwijt kan. Beide lijken niet de juiste te zijn, maar een ander is er momenteel niet. Misschien moet ik haar juist vinden.
Ergens denk ik dat ik kan verklaren wat er gebeurt; altijd pas ik me aan aan anderen. Hun wil wordt mijn wet. Wanneer iets oprecht is, van binnenuit mij, wordt er wat anders gevraagd door de buitenstaanders en huppa daar is mijn neppe ik weer. Altijd was ik wie ik moest zijn. Altijd doe ik pogingen om aan andermans eisen te voldoen en misschien dat ik dat eens moet bijschaven...
Nog Steeds ben ik er niet uit, maar dat kan ook nooit in één lichtflits gebeurd zijn. Er zal nog een lange tijd overheen gaan, maar als ik niet blijf geloven dat het anders kan, zal ik dat nooit bereiken.
Ooit zal ik ontdekken wie ik ben, wie ik écht ben en vooral wat ik wil met en in mijn leven...
Ooit zal mijn tijd beginnen.
Wie ben ik? Wat wil ik? Wat zijn mijn doelen? Waar sta ik in het leven?
Vragen die niet gewoon zomaar beantwoord zijn, maar die ik wel een plaatsje moet geven.
De vraag van een leraar die net wat verkeerd getimed was zorgde voor tranen. Het waren enkel de woorden 'wil je hier wel zijn?'. Een schouderophaal was mijn antwoord waarna hij mij vroeg of het goed zou zijn als hij me naar huis stuurde. Nee, ik wil niet weg, ik wil niks. Ik wil gewoon even niet zijn. Dat laatste zei ik hem niet allen, maar het is iets wat ik vaak denk. Net is te vaak vrees ik. En ook dat maakt me bang.
Een aantal jaar geleden was ik een levensgenieter. Ik lachte, zocht het plezier op, was graag onder de mensen en voor mij kon het niet druk genoeg zijn. Zolang ik maar binnen en groep was en er veel gesproken werd, was het voor mij goed.
Tegenwoordig wil ik niets liever dan me terugtrekken, alleen zijn, in stilte om na te denken of dat eigenlijk juist níet te doen. Ik heb de gelegenheid om niets te doen en stil te zitten enkel te verzuipen in gedachtes of de heersende stilte die in mij raast. In een groep ben ik stil, zelfs bij vriendinnen zeg ik veel minder dan voorheen.
Er zijn momenten waarop ik mezelf erg druk laat zien aan anderen. Achtelijke vertonningen en opmerkingen is dat waar niets op slaat, maar soms wel voorkomt. Vaak krijg ik te horen dat ik normaal moet doen en of het wel goed met me gaat. Wat er met me aan de hand is en of ik niet even kan dimmen. Prima, dat kan. In een halve seconde is het knopje om gezet en ben ik letterlijk het stilzittende, zwijgende en afwezige meisje. Onder invloed van anderen.
Als ik dit met elkaar vergelijk en beide situaties voor me haal, weet ik niet welke ik wil zijn. De levensgenieter of de stille zwijger die teveel naar binnenklapt en dat aan weinig kwijt kan. Beide lijken niet de juiste te zijn, maar een ander is er momenteel niet. Misschien moet ik haar juist vinden.
Ergens denk ik dat ik kan verklaren wat er gebeurt; altijd pas ik me aan aan anderen. Hun wil wordt mijn wet. Wanneer iets oprecht is, van binnenuit mij, wordt er wat anders gevraagd door de buitenstaanders en huppa daar is mijn neppe ik weer. Altijd was ik wie ik moest zijn. Altijd doe ik pogingen om aan andermans eisen te voldoen en misschien dat ik dat eens moet bijschaven...
Nog Steeds ben ik er niet uit, maar dat kan ook nooit in één lichtflits gebeurd zijn. Er zal nog een lange tijd overheen gaan, maar als ik niet blijf geloven dat het anders kan, zal ik dat nooit bereiken.
Ooit zal ik ontdekken wie ik ben, wie ik écht ben en vooral wat ik wil met en in mijn leven...
Ooit zal mijn tijd beginnen.
26 dec 2009
- meld ongepast verhaal
-
Just Liz
zaterdag 26 december 2009 13:54
In weze ben je al begonnen..de drukke kant, die je leuk lijkt te vinden, is een uitingsvorm om pijn te compenseren en om vooral naar de buitenkant te laten zien, dat je vrolijk bent..maar hoe vrolijk ben je eigenlijk, als je altijd doet wat een ander wil..?
niet dus, zou mijn conclusie zijn..de stilte in jou, verklaar ik dat er heling plaatsvind en eigenlijk hoef je niet echt te weten wat er uit je gepoetst word..die stilte is nodig om te helen, iets in jou wenst erkenning..en zodra je dat doorgang gaat geven, komt er heling de hoek om, dus eigenlijk moet je blij zijn (ook al voelt het niet zo) dat die stiltes er zijn, het hoort bij het beeld van heling, de wil om de confrontatie met jezelf aan te gaan...en dat is superdapper, weet dat, elke mens vlucht net zoalng voor zichzelf, tot je op een dag oog in oog met jezelf staat en dan is er geen ontkomen meer aan..dan zit er maar één ding op en dat is dealen met jezelf, en die stiltes vertellen mij, dat je onderbewustzijn daar al mee bezig is, het zoeken naar antwoorden zegt mij, dat je bewustzijn er ook aan wil, maar nog niet alles een plekje heeft gegeven, dus hoe vervelend ook, probeer de stiltes te koesteren, waardoor op elke vraag uiteindelijk een
antwoord komt, waar je ziel zo'n verlangen naar heeft, zet door..de zon zal weer doorbreken, zodra antwoorden verschijnen in het bewuste..dan moet je enorm genieten van je overwinning die je dan in het bewuste hebt gemaakt...weet dat deze materie tijd vergt en besef, dat na al die overwinningen, weer een tijd voor stilte komt, want er zal nog meer opgeruimd en een plek moeten krijgen..dus omarm die stiltes, ze zullen je ooit voorgoed verlossen, van je sombere buien..en dan, ja dan pas zullen we de echte Past gaan aanschouwen en ik verzeker je, je zult trots en tevreden over haar zijn..
hoe rot dit allemaal ook overkomt, ik zie een duidelijke lijn in groei en zie een duidelijke stijgende lijn, je BENT op de goede weg...blijf jezelf vragen stellen, wie zoekt zal vinden..geloof me, zo ben ik er ook gekomen..vertrouw, dat je op de goede weg bent..
dikke knuffel
-
Sain
zaterdag 26 december 2009 14:20
Ik herken veel in je verhaal hoor. Zelf zit ik in heel veel verschillende vriendenclubjes en al die vrienden zijn weer een ander soort mens. De reden waarom ik met zoveel verschillende mensen om kan gaan, is omdat ik me altijd aanpas aan die personen. Zijn het filmverslaafde, popcornetende, gamende nerds? Dan word ik ook filmverslaafd, vreet ik bakken popcorn leeg en praat ik vollop mee met hun verhalen over hun games. Zijn het juist meisje-meisjes, die over jongens en make up praten? Goed, doe ik ook. Het is soms heel leuk, want ik kan met bijna iedereen overweg, maar is dit ook wat ik wíl? Ik vraag me heel vaak af of mensen mij wel leuk zouden vinden als ik mijzelf was. En als ik dan probeer om écht mezelf te zijn, lukt het me niet. Soms weet ik gewoon niet eens of ik rood nu wel of geen mooie kleur vind. Soms weet ik niet of ik nu liever alleen ben of samen.
Maar ik denk dat zo'n identiteitscrisis -want hoogstwaarschijnlijk is het dat- veel voorkomt bij jongeren. Iedereen heeft daar op een bepaald moment last van, de één meer dan de ander. Dus probeer jezelf te ontplooien en ontdek langzaamaan wie je werkelijk bent. Het neemt tijd, maar ja... -
flinder (opgeheven op 22-03-2024)
zaterdag 26 december 2009 20:43
wat mooi (om)(ge)schreven
en veel herkenning..
vooral:
Ergens denk ik dat ik kan verklaren wat er gebeurt; altijd pas ik me aan aan anderen. Hun wil wordt mijn wet. Wanneer iets oprecht is, van binnenuit mij, wordt er wat anders gevraagd door de buitenstaanders en huppa daar is mijn neppe ik weer. Altijd was ik wie ik moest zijn. Altijd doe ik pogingen om aan andermans eisen te voldoen en misschien dat ik dat eens moet bijschaven...
Zelfopoffering voor de andere fijn maar voor jezelf niet... hoe moelijk het misschien ook is ,probeer zoveel mogelijk te doen wat jij wilt en niet wat een anders wilt of vanje verwacht...
xx
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 09 sep 2012 Het onbekende is vermoeiend ( 2 )
- O 07 sep 2012 Ze snapt het werkelijk niet ( 11 )
- O 06 sep 2012 Verkeerde vragen ( 3 )
- O 04 sep 2012 Het donker overdondert mij ( 5 )
- O 01 sep 2012 Mamma in actie (?) ( 13 )
- O 01 sep 2012 Oude hoop # ( 4 )
- O 31 aug 2012 Yes man
- O 31 aug 2012 Chronische krachttraining ( 2 )
- O 30 aug 2012 Eenzaamheid en angsten# ( 1 )
- O 30 aug 2012 De bibbers ( 10 )
- O 23 aug 2012 Signalen vanaf mijn kant ( 3 )
- O 22 aug 2012 Moed ( 7 )
- O 21 aug 2012 Het is tijd voor mij ( 2 )
- O 20 aug 2012 Gekregen woorden zijn fijn ( 4 )
- O 20 aug 2012 Het is stil in huis, als jij niet thuis bent ( 9 )