Woensdag 22 juli 2015

Liefste Dagboek

Deze morgen heb ik lang geslapen en was niet duizelig.
Ik hoop dat ik duizelig ben, omdat ik slecht slaap en niet veel slaap.
Toch ben ik bang voor morgen.

Ik mag niet duizelig zijn, want ik moet naar mijn psychologe.

Toch ben ik heel bang. Deze avond is het verslechterd.

Ik heb wel begeleiding aangevraagd om naar Janne te gaan. Begeleiding van een vervoerdienst, een chauffeur die mij naar haar brengt. Janne werkt in een andere stad en normaal ga ik er met de bus naartoe en dan een eindje te voet, maar nu vertrouw ik het niet echt …

Toch moet ik naar haar gaan, want nog eens 11 dagen wachten tot ik naar haar collega kan gaan, is teveel …

Ik probeer niet te veel te denken aan het feit dat ik geautomutileerd heb (zelfverminking) maar met momenten is het heel moeilijk. Vooral ook omdat ik DENK dat ik het zonder reden gedaan heb:

Gisteren ruzie met mama, had drang naar AM, heb een mes genomen, op mijn pols gezet, de drang was over, ik dacht: ‘Nè mama, je moet het maar weten’. Maar ik mocht niet van mezelf. En toch heb ik gesneden omdat ik dacht: “nu wil ik niet meer vechten.” En ik heb toegegeven.

Ben bang dat mijn psychologe heel boos zal zijn. Ze kent er niets van, maar ze zegt: “dan is dat jou keuze, wij kunnen wel kijken om jou naar een collega te sturen,…” ze heeft gelijk. Maar het was zo moeilijk. Maandag had ik het ook vreselijk bij een dokter, waar ik me ook al niet veel meer heb kunnen inhouden …

Het is zo erg. Nog ongeveer 15 uur tegen dat ik bij haar ben … Als ik niet duizelig ben…


Groetjes Raissa