18 mei 2015

Liefste Dagboek

Vandaag had ik geen gemakkelijke dag.

Vorige week maandag ben ik naar de dokter geweest omdat ik kortademig was. Dat was toch al enkele dagen. Zoals je weet geloven mijn ouders mij niets en ze zouden me eerder willen laten doodgaan dan naar de dokter te gaan.

Oké, ik ging wel niet doodgaan, maar het is bij wijze van spreken.

Vorige week zondag was het hier bij ons moedertjesdag en kon ik niet anders dan naar mijn ouders te gaan. Mama zag dat ik veel diep moest inademen. Maar als ik dat deed, kon ik niet volledig inademen. Mama vroeg wat ik nam van medicatie:
Ik zei:

- Lamotrigine (tegen epilepsie)
- Tegretol (tegen epilepsie)
- Ijzertablet (waar ik de naam niet van weet)
- Pilos forte (tegen haaruitval)
- Dipiperon (tegen borderline)
- Sirdulad (spierpijn)
- Diazepam (spierpijn)

Toen ik alles verteld had tegen mama, zei mama dat ze sommige medicaties niet kende en het dus aan mijn medicatie lag dat ik kortademig was.
Toen ze me diep zag inademen, dan zei ze: “dat is zuchten.” Ze toonde hoe kortademigheid was.

Maar … Mijn moeder kent geen kloten en gelooft ook NIETS van wat ik zeg.

Maar de dokter zei wel dat mijn zuurstof enorm laag was en hij heeft me duovent voorgeschreven.

Maar … Het gaat precies niet over …

Ik moest vandaag ook constant niezen, maar het bleef zitten in mijn keel.

Ik ben natuurlijk een vreselijke internetopzoekster en ben terechtgekomen op de symptomen van longkanker. Ben heel de namiddag en avond bang geweest om longkanker te hebben, maar ik wist niet of ik terug naar de dokter moest of niet. Ik wil niet opnieuw gaan, zonder dat er iets is.

Nu ik ga gaan slapen, ben ik nog steeds niet rustig, maar ik zal morgen naar de apotheek gaan, waar de verpleging mijn medicatie voor een week klaarzet en zal het daar eens vragen.