Daar gaan we weer
Mn allerliefste vriendje, die het af en toe nogal eens met me te verduren heeft...
Ik ben natuurlijk niet de enige die in een half jaar tijd zo verantwoordelijk moest gaan worden, hij heeft toch ook het nodige moeten inleveren voor wat we nu samen hebben.
Maar hij heeft er nooit, echt nooit over geklaagd of getwijfeld...Hij is er voor de volle 100% voor gegaan en heeft er nog steeds geen spijt van.
Die afgelopen 7/8 maanden ben ik best heel wisselend geweest, en dan kan ik dat wel steeds aan mn zwangerschap wijten, maar ik kan me er af en toe ook overheen zetten en proberen niet alles zo zwart te zien.
Ik ben iemand die zich heel snel zorgen maakt over dingen, te snel naar mijn idee, maar dat gaat niet zomaar weg, en hij wil die zorgen van me wegnemen, en vind dat hij zich daar dan druk over moet maken in plaats van dat ik dat doe.
Ik kan ook enorm over zn sport zeuren, wat gewoon echt zijn sport is, al jaren, en hij gaat er nu na al die jaren vanaf en dan heb ik wel eens zoiets; doe dit nou niet alleen omdat ik er zo over zeik, maar omdat je het zelf wilt. Achter in mn hoofd weet ik dat hij er al een tijd over dacht om te stoppen maar toch...
Hij offert heel veel voor mij op, en ik kan daar soms heel ondankbaar (naar mijn idee) op reageren...Terwijl ik het heel erg waardeer en het steeds weer voor mij bewijst dat hij heel goed voor me is en dat ik daar heel dankbaar voor kan zijn, want het had tenslotte heel anders kunnen lopen...
Ik ben blij dat het, ondanks mijn vreselijke buien, ontzettend goed gaat tussen ons...En ik ben er van verzekerd dat het nog jaren zo goed zal gaan...
Ik hou van hem