Zelfmoord!! mis hem :(

Het begon allemaal toen ik in groep 6 zat dus 8/9 jaar oud!
Mijn ouders hadden al vaker ruzie, maar het werd steeds erger.

op een gegeven moment hadden mijn ouders hele erge ruzie, die ik nog nooit mee had gemaakt.
ik lag al in bed en mijn zus lag boven op zolder te slapen.
na een tijdje wou ons mam slapen , maar ons pap kwam haar achterna en stonden op de overloop weer ruzie te maken. mijn deur stond op een kier. en ik wist echt niet wat ik moest doen.

Ik riep in 1x iets naar ons pap: " papa waarom doe je dit?? "

En toen riep ons pap terug: omdat je moeder vroeger iets heeft meegemaakt wat niet door de beugel kan.

ik schrok heel erg, en vooral op de toon hoe die het zei!!

ons mam had er genoeg van en nam ons mee naar haar beste vriendin die 2 huizen ernaast woonden.
mijn zus en ik konden niet op houden met huilen. we waren echt geschrokken.
zelfs ons mam kon der tranen niet inhouden.

maar toen moesten we rusten van ons mam. en lagen mijn zus en ik in op de logeerkamer!.

ergens rond 3 uur snachts begon ons mam kei hard te janken. en ik hoorde van alle geluiden.
ik maakte mijn zus wakker en we gingen naar beneden. we zagen de buren ook benede zitten dus het was best druk in huis!.

de voordeur stond open dus ik ging even buiten kijken. ik zag al snel de brandweer wagen & een ambulance voor ons huis staan. wat dus bleek was dat ons pap een 1e poging zelfmoord had geprobeerd.
die gelukkig mislukte. hij werd uit het huis gehaalt en de ambulance bracht hem naar het ziekenhuis.

ik snapte nog niet helemaal wat er aan de hand was maa ik wist dat het echt erg was. ons mam wou ook nog niks tegen mij zeggen.


na een tijdje zat ons pap in de gevangenis voor 2 maanden. omdat die het huis in brand had gezet.
maar hij was weer vrij. en ons mam en ik zagen hem weer voor het eerst in ene restaurant. ik schrok erg omdat die zich kaal had geschoren. ik was nog wel een beetje verlegen maar dat was al gauw over.

Ons pap die woonde nog eerst in dat afgebrande huis.(nouja niet afgebrand, maar van binnen was alles zwart) maar die had het wel ondertussen opgeknapt.

mijn zus ik en ons mam woonden samen al in een nieuw huis achteraan in de buurt. en kwamen om de week naar papa toe.

later dat half jaar had ons pap zelf een huis gevonden. en was het ander huis verkocht.
maar zo goed ging het niet met ons pap, want hij was al gauw zijn baan kwijt bij philips omdat die niet vaak kwam opdagen.

dus hij had bijna geen geld meer en werd steeds mager,
hij had ook zijn familie weer opgezocht, maar die liet hem in de steek, dus hij had niemand meer behalve mijn zus en mij.

maar hij zag nix meer in het leven zitten!!

dus op een dag gingen mijn zus en ik naar een feest van mijn nichtje. (ik was al onderhand 10 jaar, ik zat in groep 7 dus)

en toen stond er politie daar voor de deur, ons mam ging weg en wij moesten op het feest blijven.
ons mam kwam ons weer ophalen en we gingen naar huis.

ons mam zei de heel weg niks, en was zeer verdrietig ik wist niet waarom.
toen we thuis waren ging de bel, er kwam een vreemde vrouw binnen, ik wou echt weten wat er aan de hand was. ik wist wel dat het niet goed was.

maar toen kreeg ik het te horen
ONS PAP

zijn 2e poging zelfmoord was gelukt,

hoe die het had gedaan was gelukkig niet afschuwlijk.
MAAR SINDS DIE DAG DAT IK HET HOORDEN, zat ik helemaal niet goed in me vel.
wat ik nog het ergste vond was toen ik een feest had, en toen was ik vrolijk en heb ik gewoon lol gemaakt terwijl ons pap ondertussen zelfmoord pleegde.

het is nu ondertusse 5 jaar later. maar ik heb het nog steeds niet verwerkt
ik mis hem echt erg en wil hem trug. somd heb ik tijden dat het misschien beter is als ik er ook niet meer was.
maar nu weet ik wel beter.
maar toch voor mij heeft het leven niet altijd zin meer op sommige tijden.

ik zit nu in de 3e en het gaat niet al te goed. maar ik hoop wel dat het beter word!

Tip: pleeg nooit zelfmoord, je wil niet weten wat je andere daar mee aanricht, er zijn veel mensen die je niet kwijt willen , misschien zie je dat niet altijd.
MAAR GELOOF ME HET IS WAAR!!
ik hou zoveel van me vader dat ik hem nog een knuffel kan geven voor 1x. dat is mijn wens.
maar ik weet dat die niet zou uitkomen. maar toch blijf ik wachten op dat moment dat het wel kan.