Zieke landmeeuw
Ik ben dus ziek geweest. het was eigenlijk niets maar deed heel veel pijn.
Ik ben flink. Ik heb nooit iets en zal nooit willen laten merken dat ik iets heb.
Ik ben doorgegaan en neergestort.
Ik ben beter aan het worden. De pijn gaat weg. Ik verzet me gewoon. Stap over alles heen.
Soms denk ik dat ik mijn moede hoofd neer moet leggen en niets meer doen.
Moet je carnaval spelen met het masker op?
Moet je een landmeeuw zijn om je te kunnen uiten?
Ik krabbel overeind.
Ik ben sterk, ik ben ik en wat er ook gebeurt ik ga door.
Misschien lijkt het allemaal wel erg somber en bedompt maar eens gaf iemand me een beeld van een niet uit te blazen kaars.
Die kaars ben jij, zei hij.
Kijk er naar en voel de warmte als iedereen je in de steek laat.
Jij hebt die warmte in je en je mag er ook zelf uit putten als ze geen arm om jouw schouder kunnen slaan.
Als je iets moeilijks moet doen ga je naar de vlam en vergeet je de rest en je doet het.
Hij was gewoon een voorbijganger in mijn digitale leven maar daarmee gaf hij mij een digitaal kado van onschatbare waarde.
De landmeeuw
Landmeeuw, vrouw, 64 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende