Zoals een verleden sporen achterlaat.

Ik mag nu wel trots zijn op wie ik ben. Ik weet wat ik wil, weet waar ik voor sta en weet wat ik doe.
Maar waarom is er dan nog een stuk in mij die dat niet wilt accepteren?
Dat stuk in mij dat keer op keer ervoor zorgt dat ik afhaak, bang ben en zegt dat ik het niet kan?
Het zijn misschien de klappen geweest die ervoor hebben gezorgd dat het mij tegenhoudt op momenten wanneer ik het niet wil.
Of waren het toch de woorden, die ervoor zorgen dat ik toch niet geloof in mezelf.
Misschien vind ik het nog wel het ergst dat zij nooit zullen voelen hoe ik heb geleefd, in angst en onzekerheden.
En dan nog alle vragen die ik heb, waarom ik? Waarom jij? wat heb ik gedaan?
Nee, ik wil verder met mijn leven. Alle nare dingen vergeten, weg uit de circel van het pesten.
Vaak genoeg heb ik als jong meisje gedacht te stoppen met leven, weg te lopen naar een plek hier ver vandaan.
Maar ik weet dat weglopen geen oplossing is. Oplossingen bestaan niet, het moet slijten, en dat moet ik de tijd geven.
Maar alle woorden die zij hebben gezegd spoken soms nog door mijn hoofd. Alle littekens op mijn huid van alle pijnigingen die zij mij hebben aangedaan, van de littekens op mijn hart nog niet te spreken.
En wat denk je van mijn eigen lichaam en zelfbeeld? ik heb mezelf dik gevreten, door mijn waanzin.
Mijn waanzin dat ik dacht dat mijn verdriet verdween als ik at.
Maar maandag, maandag is mijn dag!
Maandag ga ik ervoor. Ik wil 30 kilo afvallen, pech hebben aan de wereld.
Mijn eigen boek schrijven, en genieten.
Ondanks dat ik zo ziek ben, wil ik genieten, net als iedere andere puber.
En ik wil mij niet meer zo volwassen opstellen, iets wat ik al jaren doe.

Maandag wordt mijn dag! en dat verzeker ik jullie

Liefs,

Cindy