Zwagerman en God.

Oordelen en veroordelen. Wat gaat het ons toch gemakkelijk af. Gisteren maakte Joost Zwagerman een eind aan zijn leven. Gelukkig waren er voornamelijk begrijpende, meelevende reacties, maar toch ook weer enkele veroordelende.
"Zoveel mensen in Syrië vechten voor hun leven en hij maakt zomaar een einde aan zijn door God gegeven leven!"
Ik schrijf dat het niet aan ons, aardse bewoners, is om daar over te oordelen maar dat God (mocht-ie bestaan) dat maar moest doen. En dat ik begrepen dacht te hebben dat God voor liefde en vergeving staat. Uiteraard is mijn reactie dom en heeft meneer moeite beleefd te blijven tegen een atheïst als ik.
Ik hoop dat deze persoon niet denkt dat ik daar wakker van lig. Ik geloof namelijk dat het zo is gegaan :

Een man staat eenzaam bij de hemelpoort.
Zijn gezicht oogt moe en daarnaast ook verbaasd. Hij kijkt wat om zich heen.
Totdat er iemand een vraag aan hem stelt.
"Achternaam?"
-"Zwagerman."
"Voornaam?"
-"Joost."
De in het wit gekleedde persoon laat even een vinger langs een lijst glijden.
"Aha, daar staat u. De grote baas wil u graag persoonlijk spreken."
-"Ik was er al bang voor."
"Loopt u maar even mee."

De deur gaat krakend open.
"Meneer Zwagerman is gearriveerd."
-"Laat hem binnen."
De nog steeds verbaasd kijkende man schuifelt onzeker naar voren.
"Gaat u zitten. Kan ik u iets te drinken aanbieden?"
-"Ja..graag. Zo'n welkom had ik niet verwacht."
"En waarom dan niet?"
-"Tja, zelfdoding wordt door u toch veroordeeld?"
God wappert even met een hand.
"Ik word zo vreselijk moe van woorden die mij maar in de mond worden gelegd."
-"Maar het staat toch in de bijbel?"
"De bijbel ja. Achterhaalde praat en regels. Ik zou zeggen dat dat boek aan een update toe is. Enkele passages mogen weleens herschreven worden."
-"Had u me dat maar eerder gezegd!"
"Ja, u kunt een aardig stukje schrijven."

-"Er zullen mensen mij gaan verwijten dat ik mijn leven zomaar op heb gegeven, terwijl mensen in Syrië en Afrika keihard vechten om hun leven te behouden."
"Ik zou niet willen zeggen dat u het 'zomaar' opgegeven heeft. U heeft wel degelijk gevochten. Een eenzame strijd die bijna niemand ziet. Voor een oorlog in je hoofd kun je niet vluchten. Die reist overal met je mee."

Er glijdt even een glimlach over het gelaat van de schrijver.
-"Het lucht me enorm op dat u er zo over denkt. Dat had ik nooit verwacht."
"Och. Toen ik aan dit avontuur begon was ik jong en naief. Ik geloofde dat ik iets kon creeëren dat perfect was. Een plek vol liefde. Misschien had ik moeten beseffen dat 6 dagen wat weinig tijd was om dat te realiseren."
-"Jeugdige onbezonnenheid."
"Waarschijnlijk. Maar het wordt mij soms zwaar te moede als ik kijk naar wat er daar beneden allemaal gebeurt. Er vallen doden uit mijn naam. 'Gij zult niet doden'. Zijn ze dat vergeten?"
-"Ik weet het niet."

"Uiteraard weet u het niet. Maar in elk geval bent u hier van harte welkom. Ik heb inmiddels geleerd dat mensen die zelf een einde aan het leven maken dat niet voor niets doen. Het zijn individuen die zachtaardig zijn. Waar het leven te zwaar voor is. En ik snap dat. Het valt verdorie ook niet mee. Ik heb er een puinhoop van gemaakt!"
-"Nee. Niet u heeft dat gedaan, dat deden de mensen zelf."
God toont een milde glimlach.
"Met dat antwoord stelt u me niet teleur, meneer Zwagerman.
Ik zal iemand laten komen om u wat wegwijs te maken, enneh..als u wat suggesties heeft voor het aanpassen van de bijbel, dan houd ik mij aanbevolen."