Zwalkende zinnen
Ooit waren mijn woorden
als ossen
ploegend door het slijk
tot er uiteindelijk
iets groeide
jong en breekbaar,
Ooit waren mijn zinnen
als rotsen
waarop de tijd geen vat kreeg
en waaruit ik bouwde
kastelen en beelden
van jouw gezicht,
Maar nu zwalken mijn zinnen
op drifthout
tussen manshoge golven
en mijn woorden
verschuilen zich
uit schaamte
voor mijn pen.
04 mrt 2011
- meld ongepast verhaal
-
stoephoer (opgeheven op 24-6-2012)
vrijdag 04 maart 2011 11:54
alweer mooi
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 aug 2022 Hoofdstuk 1 ( 1 )
- O 11 jul 2022 Ik mis niet jou ( 4 )
- O 15 apr 2022 Stap op
- O 30 mrt 2022 Het wordt weer een omfloerste zomer ( 1 )
- O 02 feb 2022 Weet je wat het is?
- O 02 feb 2022 Alleen in mijn gedichten kan ik wonen ( 2 )
- O 02 feb 2022 Grijze luchten ( 1 )
- O 26 jun 2019 Stervende rozen ( 5 )
- O 26 jun 2019 Zomerdromen ( 1 )
- O 07 okt 2017 Morgen beter
- O 17 mrt 2017 Zoals het is ( 3 )
- O 24 feb 2017 Eden
- O 24 feb 2017 Gehuil
- O 24 feb 2017 Brief
- O 21 feb 2017 Sneeuwland