Zwanger: Geluk; verlies; een nieuw leven pt 1

15 dagen nadat ik mijn laatste bericht hier schreef kwam ik ergens achter wat mijn leven opnieuw veranderd heeft.
Helemaal gewend aan het thuiswerken wat inmiddels een half jaar duurde zat ik thuis achter mijn werkplek met een onrustig gevoel. Het was de dag waarop ik ongesteld moest worden maar ik had een gevoel dat ik een zwangerschapstest moest doen.
Al 3 jaar hebben we tot in den treure geprobeerd om zwanger te worden, zonder succes. Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven, maar vandaag had ik het gevoel dat ik een test moest doen.

Ik ging naar het toilet ving wat urine op in een bakje en druppelde drie druppels op de test zoals de instructie zei. Binnen een paar seconden kwamen er twee duidelijke strepen in beeld..
Zwanger.. Vol ongeloof staarde ik naar deze test. Was mijn kinderwens om nog een kind te krijgen dan eindelijk uitgekomen. (Ik heb al een zoon.)

Ik bleek inderdaad zwanger en bleek al heel snel de welbekende ochtendmisselijkheid te krijgen maar dan de hele dag. Het zouden twaalf lange weken worden tot de eerste echo.
Was ontzettend misselijk en viel heel rap mijn eerste paar kg af. Dit was niet anders dan met mijn oudste zoon dus ik maakte me niet al teveel zorgen.
Gelukkig kon ik eerder terecht en met 8 weken zat ik in de stoel bij de gynaecoloog. Alleen i.v.m. corona. Zenuwachtig zat ik in de stoel. "Alsjeblieft laat een mooi kloppend hartje zien".
Daar dingen we.. Met de echo ging ze over mijn buik op zoek naar een vruchtzakje.. JA! Daar was het vruchtzakje te zien.. En JA , duidelijk een hartje..
Ik was gelukkig en durfde een beetje te ontspannen.. "Maar ik zie nog wat.." Zei ze doen.
Je hebt twee vruchtzakjes... Je bent in verwachting van een tweeling! GEFELICITEERD..
Het was alsof de grond onder me wegzakte.. Een tweeling? Echt? Mag ik mijn vriend bellen?
En daar belden we naar mijn vriend om hem mee te laten kijken met de echo en het mooie nieuws dat we één maar twee kindjes zouden krijgen.
Na de echo kreeg ik een hele rits aan medicatie mee, extra ijzer, vitamines en etc.. Ze zagen dat mijn bloeddruk al hoog was dus dat wilden zij opvolgen.

Vanaf dat moment begint het fantaseren. Wat zouden we krijgen? Een jongen en een meisje? Twee jongens of twee meiden? Wat het ook zou worden, het zou zwaar worden maar we hadden er zin in.
Kort op de zwangerschap kwamen ze erachter dat ik een hoge bloeddruk had dus daar heb ik ook medicatie voor. Ook vonden ze me suikerwaarden erg hoog dus heb ik vanaf week 16 uitsluitend gezond gegeten.

September, oktober, november, december. De maanden kropen voorbij.
Ik was erg misselijk en viel verder af. Maar ik kon mijn geluk niet op en fantaseerde al ruim over het leven wat ons te wachten stond met 2 baby's straks. Tegenwoordig kun je een NIPT test doen om te kijken of de baby's 1 van de 3 trisomies heeft. Wij hebben ervoor gekozen om dit te doen.
De NIPT test eigenlijk al helemaal vergeten en we gingen door naar de maand december. Op 24 december had ik nog een afspraak bij de gyn om te kijken hoe alles ging.
Ik kwam binnen en ging zitten. De gyn keek me aan en zei dat de uitslag van de NIPT test binnen is.
Mevrouw, uit de bloedresultaten is uitgekomen dat in ieder geval 1 van de baby's een beperking heeft, Down.
Opnieuw verdween de grond onder mijn voeten.. Omdat ik zwanger ben van een tweeling kunnen ze zien of er afwijkingen zijn maar ze kunnen niet zien bij welke van de baby's omdat het een bloedtest betreft. Er werd ons gevraagd of wij dit verder wilde opvolgen d.m.v. een vruchtwaterpunctie. Dit zou in het WKZ gebeuren.
WIj hebben ervoor gekozen om dit verder op te volgen. Het syndroom van Down is een serieuze beperking en naast deze beperking kunnen er nog tal van andere dingen niet goed zijn.
Ik heb voor mijn werk in de gezondheidszorg tal van beperkingen gezien. Van lichte tot zware beperkingen tot beperkingen waar bijna niet over wordt gepraat.

En zo begon onze achtbaan...