Zwarte bladzijde in het boek van het leven

Vandaag een nieuwe zwarte bladzijde in het boek van mijn leven.
Voor de zoveelste keer hopeloos verliefd en voor de zoveelste keer afgewezen.
Dan kan je wel lief zijn, dan kan je wel heel zelfverzekerd zijn.
Lelijk, nee dat is het ook niet. Dat zie ik ook nog wel en hoor ik ook wel.
Maar het is iets anders en ik weet niet wat.

Ze wil trouwens wel vrienden zijn, ze kan me namelijk alles vertellen en ik ben een echte steun voor haar. Tenminste, zo zei ze het. Het is zo gezellig als we samen zijn...

Het doet wel pijn, het doet steeds weer opnieuw pijn.
Een messteek in je hart, soms een groot mes, soms een kleintje.
Dit is een redelijk groot mes, eentje die veel schade aanricht.
Morgen zal ik je wel weer zien, maar nu als vrienden. Als beste vrienden, dat is wennen. Dat is raar!

Me vrienden zullen het wel weer zeggen, 'er zwemmen genoeg vissen in de zee'.
Ja, daar heb ik nu veel aan. Wat kan mij dat op dit moment nu schelen.

Ik wil niet meer eten, ik wil niet meer praten. Laat me alleen!
Ik zit alleen op me kamer, ik kijk voetbal. Me grote passie, maar het kan me niets meer schelen.
Ik dacht gewend te zijn, aan de pijn van liefde. Maar daar kan je niet aan wennen, het is iets wat je dag voor het geheel zal beïnvloeden.