Zwarte dag.

Ik voel me moe, verdrietig en boos. Ik was al bang dat dit zou gebeuren. En nu voel ik me weer depressief. Ik heb mij er zo tegen verzet, misschien is het daarom juist gebeurt. Ik zit hier, alleen met mijn gedachtens die zo chaotisch zijn dat ik ze niet eens meer kan structureren. Ik denk zoveel. Mijn hoofd doet zoveel pijn. Hoe kunnen andere zich beter voelen? Ik voel me kut. Ik voel me zwaar kut. Op dit moment zou ik willen slapen tot het over is, pas wakker worden wanneer ik fris ben in mijn hoofd en dit gevoel weg is. Mensen zeggen dat ze zich zorgen maken. Mensen zeggen dat het beter kan worden .. Ik heb alles gedaan om het beter te laten worden en die laatste trap 'we kunnen je niet helpen' is een bevesteging van wat ik al denk. Het liefst zou ik mijn moeder bellen, haar alles vertellen en een paar rustgevende pillen nemen. Maar mijn moeder heeft geen tijd en die pillen werken alleen maar tijdelijk.

Ik ben boos op mezelf omdat ik weet dat ik het helemaal niet beter maak. Ik sluit mezelf af van mensen. Waarschijnlijk zit ik in mijn huis tot ik weer op het punt ben gekomen, dat het wel weer gaat. Ik zit zo diep in mijn negativiteit dat ik weet, dat ik het waarschijnlijk niet beter kan zien dan hoe het nu is. Want mensen kunnen mij niet helpen. En het uitspeken van al deze ellende, doet mij alleen maar meer herinneren aan hoe kut ik mij voel.
24 sep 2016 - bewerkt op 24 sep 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van st-ar
st-ar, vrouw, 32 jaar
   
Schrijver staat geen reacties toe.
  vorige volgende