~
De eerste vogel begon hier te fluiten om half 6. Ikzelf was toen al een half uur wakker. Naast mij ligt mijn lieve Claartje, in diepe rust. Haar ademhaling is diep, een feit waar ik uit haal dat ze in slaap is. Zeker weten doe ik dat niet bij haar. Eergister nacht was ze ineens verdwenen uit mijn kamer en struikelde ik min of meer over haar toen ik naar de wc ging. Ze was op de gang een boek aan het lezen omdat ze niet slapen kon. Gister had zij een spannende afspraak; ik heb het vandaag. Mijn kaken staan strak van spanning en mijn schouders en nek voelen stram aan. In een boek lezen heb ik geen zin. Het liefst had ik me omgedraaid, met mijn hoofd naar het voeteneinde, waar haar hoofd ligt en had ik me lekker tegen Claartje aangenesteld. Alsof ik me dan veiliger zou voelen. Ik durf het niet. Bang voor dat ze wakker zou schrikken, zou schrikken van mij en mijn weirdness. Wanneer ze wakker zou zijn zou ik het wel gedurfd hebben. Nu ze slaapt gaat het te ver.
Vandaag zie ik mijn liefje weer, mijn lieveling met de rode haren. Mijn mooiste die ik ken, mijn mythisch wezen. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan... Hoe zal ze zijn? Zal ze gestrest zijn of ontspannen, moe of opgewekt? Zal het een ontspannen middag worden of een middag vol awkwardheid? Zal ze veel over haar jongens praten? Zal ze lezen hoeveel pijn het me doet? Ik hoop zo dat ze me niet lezen kan, dat we gewoon een fijne, vertrouwde, ontspannen middag hebben...
Morgenrood, vrouw, 30 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende