~
"Je moet je leven op orde krijgen!"
Een uitspraak die ik dit jaar al wel vaker voorbij heb horen komen.
Mijn vader, de rij-instructeur...
Ik heb het geprobeerd, ik heb pogingen gedaan, een van de doelen van blok 2 was 'mijn leven op orde krijgen'.
Na een keer volledig te hebben gefaald, wist ik niet meer waar ik beginnen moest, en heb ik uiteindelijk alles maar aan de kant gezet. Hopeloos. En het ging wel weer goed, vond ik, ik raakte dan wel weer mijn sleutels kwijt, maar dat is ook karakter...
Tot afgelopen weekend.
Alles stortte volledig in. Voor zaterdag had ik zelf wat plannen gemaakt, die ik zelf niet nakwam, omdat ik voor anderen invulde wat hun ideeen waren, en ik worstelde met wat nu wel belangrijk was en wat niet, en wat op dat moment voor ging en wat niet. Trouw zijn aan jezelf, dat kende ik niet. Voor maandag had ik juist te weinig plannen en daardoor viel er na het enige plan dat ik voor die dag gemaakt had, paasbrunch, een enorm gat in de dag, waar ik niet uit kwam. Ik versomberde en verviel in een wereld van nutteloosheid, kilte en lauwheid. Niks maakte mij meer uit en ik hunkerde naar iets, naar alles. Naar pijn van een kras op mijn arm, naar verdoving en roes van alcohol, naar het gevoel van leven in liefdeloze seks, naar smaaksensatie in chocola. Ik hunkerde naar leven en verdoving. Ik wilde waarnemen.
Alsof in somberte gewoon alles verdoofd wordt naar kille leegte, een vlam dooft en je de kaars probeert aan te steken met alles wat geen vuur is, omdat je denkt dat dat werkt.
Ik heb een mail gestuurd naar mijn tutor. Hoe ironisch dat ze ineens zei wat ze nooit daarvoor gezegd heeft, zelfs niet helemaal snapte waarom anderen dat eerder wel tegen mij gezegd hadden. Ze zei: "Het is belangrijk dat je nu eerst je leven op orde krijgt". Nu, dat ga ik onthouden.
Samen hebben we afgesproken dat ik een week vooruit ga plannen. Heel de dag indelen. En daar ben ik mee begonnen. Trouw zijn aan jezelf, zei ze. Eerst met jezelf afspreken, anderen niet daartussen laten komen, tenzij het echt belangrijk is. Assertiviteit.
Toen gingen de begrippen uit colleges pas echt voor mij leven.
Maar ik heb ook al gefaald.
Ik voel me mislukt, omdat ik er toch in gefaald heb. Ik heb het plannen weer onderschat, en vergeet veel in te plannen. Als ik ergens heen ga, hoe kom ik daar? Hoe kon ik vergeten dat iemand jarig was? En zo loopt alles door de war.
Voor mijn gevoel probeer ik star mijn punt te maken en moet ik precies binnen de lijntjes lopen, vooral niet afbuigen. Het is frustrerend en ik voel me gevangen in een wereld die mij juist van die lijn lijkt te willen trekken. Alsof iedereen er alles aan lijkt te doen om mij van die lijn te krijgen. En de bochten maak ik nog ook. Hoe kan ik?
Ik had nooit gedacht dat dit nog zo een gevecht zou worden...
Een uitspraak die ik dit jaar al wel vaker voorbij heb horen komen.
Mijn vader, de rij-instructeur...
Ik heb het geprobeerd, ik heb pogingen gedaan, een van de doelen van blok 2 was 'mijn leven op orde krijgen'.
Na een keer volledig te hebben gefaald, wist ik niet meer waar ik beginnen moest, en heb ik uiteindelijk alles maar aan de kant gezet. Hopeloos. En het ging wel weer goed, vond ik, ik raakte dan wel weer mijn sleutels kwijt, maar dat is ook karakter...
Tot afgelopen weekend.
Alles stortte volledig in. Voor zaterdag had ik zelf wat plannen gemaakt, die ik zelf niet nakwam, omdat ik voor anderen invulde wat hun ideeen waren, en ik worstelde met wat nu wel belangrijk was en wat niet, en wat op dat moment voor ging en wat niet. Trouw zijn aan jezelf, dat kende ik niet. Voor maandag had ik juist te weinig plannen en daardoor viel er na het enige plan dat ik voor die dag gemaakt had, paasbrunch, een enorm gat in de dag, waar ik niet uit kwam. Ik versomberde en verviel in een wereld van nutteloosheid, kilte en lauwheid. Niks maakte mij meer uit en ik hunkerde naar iets, naar alles. Naar pijn van een kras op mijn arm, naar verdoving en roes van alcohol, naar het gevoel van leven in liefdeloze seks, naar smaaksensatie in chocola. Ik hunkerde naar leven en verdoving. Ik wilde waarnemen.
Alsof in somberte gewoon alles verdoofd wordt naar kille leegte, een vlam dooft en je de kaars probeert aan te steken met alles wat geen vuur is, omdat je denkt dat dat werkt.
Ik heb een mail gestuurd naar mijn tutor. Hoe ironisch dat ze ineens zei wat ze nooit daarvoor gezegd heeft, zelfs niet helemaal snapte waarom anderen dat eerder wel tegen mij gezegd hadden. Ze zei: "Het is belangrijk dat je nu eerst je leven op orde krijgt". Nu, dat ga ik onthouden.
Samen hebben we afgesproken dat ik een week vooruit ga plannen. Heel de dag indelen. En daar ben ik mee begonnen. Trouw zijn aan jezelf, zei ze. Eerst met jezelf afspreken, anderen niet daartussen laten komen, tenzij het echt belangrijk is. Assertiviteit.
Toen gingen de begrippen uit colleges pas echt voor mij leven.
Maar ik heb ook al gefaald.
Ik voel me mislukt, omdat ik er toch in gefaald heb. Ik heb het plannen weer onderschat, en vergeet veel in te plannen. Als ik ergens heen ga, hoe kom ik daar? Hoe kon ik vergeten dat iemand jarig was? En zo loopt alles door de war.
Voor mijn gevoel probeer ik star mijn punt te maken en moet ik precies binnen de lijntjes lopen, vooral niet afbuigen. Het is frustrerend en ik voel me gevangen in een wereld die mij juist van die lijn lijkt te willen trekken. Alsof iedereen er alles aan lijkt te doen om mij van die lijn te krijgen. En de bochten maak ik nog ook. Hoe kan ik?
Ik had nooit gedacht dat dit nog zo een gevecht zou worden...
10 apr 2015
- meld ongepast verhaal
-
Hatsjepsoet (opgeheven op 10-6-2015)
vrijdag 10 april 2015 18:35
Mooi geschreven. Soms moet je je afsluiten van de wereld en doen wat voor jou het beste is. En geen rekening houden met anderen. Soms mag je egoïstisch zijn om je leven zo op orde te krijgen.
-
Morgenrood
vrijdag 10 april 2015 18:45
Jaa, dat klopt! Maar dat vind ik verrekte lastig! Ik zit me altijd in duizend bochten te wringen om het anderen toch wat prettiger te maken, denk dan dat mijn belang niet zo hoog ligt, of dat iets anders belangrijker is dan wat ik had bedacht. Is in sommige gevallen ook. Maar nee zeggen vind ik moeilijker dan ik dacht! Gek is dat.
-
Hatsjepsoet (opgeheven op 10-6-2015)
vrijdag 10 april 2015 18:57
Begrijp je helemaal. Ik was vroeger echt zo. Zei nooit nee. Maar dan verlies je jezelf. Tis niet makkelijk. Ik ben d'r nog steeds niet helemaal. Maa gaat steeds beter. Tis een proces. Stapje voor stapje, totdat het je minder uitmaakt wat mensen verwachten. Geloof me het komt goed.
-
Lezer
vrijdag 10 april 2015 20:20
Zelf las ik dat je al een week vooruit plannen maakt. Misschien is een whiteboard iets voor je? Zodat je alles kan opschrijven per week. En daardoor dus bijv. een verjaardag op kan schrijven.
Je hebt niet gefaald. Aangezien je stappen vooruit hebt kunnen zetten. Is het soms ook mogelijk om een stap terug te doen. Want falen klinkt zo negatief en zo hoor je het eigenlijk niet te zien. Al is dat mijn mening.
Mij weet je te bereiken. Sterkte.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 nov 2023 Afbouwen 4: thuiskomen in je hoofd ( 1 )
- O 11 okt 2023 Afbouwen 3 en werken aan een beter functioneren
- O 09 okt 2023 Afbouwen 2
- O 06 okt 2023 Afbouwen ( 2 )
- O 07 aug 2023 Update over het leven
- O 17 mei 2023 Doodmoe
- O 20 sep 2022 Wandelen als medicijn ( 2 )
- O 13 mei 2022 Trouwjurken passen 2 ( 3 )
- O 08 apr 2022 Antigone - reflectie twee jaar later ( 5 )
- O 05 apr 2022 Trouwjurken passen ( 4 )
- O 23 aug 2021 Een bijzonder meisje
- O 12 aug 2021 Maandenlange ruzie
- O 21 apr 2021 Overwegingen rond medicatie 2 ( 2 )
- O 13 apr 2021 Overwegingen rond medicatie ( 3 )
- O 26 feb 2021 Vermoeidheid en nieuwe projectjes ** ( 2 )