over liefde
Langzaam worden er steeds meer zekerheden beneden mij weggeslagen. Op het moment dat ik denk: nu ben ik aan de grond, nu kan ik alles opbouwen, valt er iets anders weg waardoor ik alle stukken weer opnieuw bijeen kan vegen. En toch wordt er steeds meer duidelijk. Groei ik. Vind ik mijzelf opnieuw uit.
Wie ben ik nu? Een grashalm in de wind. Het zand dat tussen de wortels weg wordt geblazen, maar wortels dringen altijd dieper door, vinden diepere gronden.
Het is alweer enige tijd geleden. Ik keek haar aan, dat prachtige meisje, haar prachtige ogen vol leven, en ik voelde me overweldigd door haar schoonheid. Ze was zo mooi dat ik dacht te zullen verdrinken, uiteen te vallen, als waren haar ogen bommen die mij aan flarden scheurden. En toch bleef ik staan, bleef ik één lichaam, kon ik niet vallen en mocht ik niet vallen. Toch ben ik gevallen. Gevallen voor haar. Ik merkte dat ik over niemand anders liever praatte. Merkte dat ik bij niemand anders wilde zijn. En zo lang ik haar maar niet zag, haar maar niet aankeek, haar schoonheid maar niet bewonderen kon, dan ging het goed, was het oke. Maar zodra zij zichzelf aan de werkelijkheid toonde, bleek zij een vernietigende engel naast wie ik niet heel blijven kon.
Hier begon het mee. Dit groot geheim verkilde me. Wat was dit? Wat betekende dit? Wat was dit voor mij? Betekende dit dat ik biseksueel was? Of hadden meer vrouwen hier last van?
Ik rekende terug naar vroeger, wetende dat ik ooit eerder aan mijn geaardheid getwijfeld had. Veertien jaar moet ik geweest zijn, wellicht vijftien. Zij was een vriendin van me met wie ik erg close werd. Maar ineens ontwaarde ik bij mijzelf gevoelens die niet meer puur vriendschappelijk leken. Ze waren liefde. En ik droomde die nacht dat ik haar kuste en dat haar lippen zacht waren. Ik ben destijds geschrokken. Heb mijn gevoelens opzij gezet. Heb verstandelijk geredeneerd: stel, ik ben biseksueel, dan is het niet erg want dan kan ik alsnog kiezen. En dan kies ik nu voor mannen. En ik ben gegaan voor de mannen. Elk moment dat ik vreesde gevoelens voor een meisje te ontwikkelen, haalde ik diep adem, negeerde ik het en waren ze de dag erna verdwenen. Het waren momenten waarop ik een moment dacht: ik wil je nu kussen. Of: jij bent het mooiste dat ik ooit gezien heb. Het is vervreemdend. Maar nooit, nooit heb ik in zo'n mate liefde gevoeld voor een vrouw. Zo overweldigend. Zo gevaarlijk en beangstigend. Want: wat nu als zij me door zou hebben? Wat nu als ze me betrapt? Wat zou dat betekenen voor onze vriendschap?
Stiekem moet ik om mijzelf lachen. Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets voelde voor een persoon die het niet terugverwacht en die het ook niet mag weten. Maar wat betekent dit? Wat betekenen mijn gevoelens? Hoe lang heb ik gevoelens genegeerd die er eigenlijk wel waren? In hoeverre vul ik gevoelens in die misschien van weinig benul zijn?
Wie ben ik nu? Een grashalm in de wind. Het zand dat tussen de wortels weg wordt geblazen, maar wortels dringen altijd dieper door, vinden diepere gronden.
Het is alweer enige tijd geleden. Ik keek haar aan, dat prachtige meisje, haar prachtige ogen vol leven, en ik voelde me overweldigd door haar schoonheid. Ze was zo mooi dat ik dacht te zullen verdrinken, uiteen te vallen, als waren haar ogen bommen die mij aan flarden scheurden. En toch bleef ik staan, bleef ik één lichaam, kon ik niet vallen en mocht ik niet vallen. Toch ben ik gevallen. Gevallen voor haar. Ik merkte dat ik over niemand anders liever praatte. Merkte dat ik bij niemand anders wilde zijn. En zo lang ik haar maar niet zag, haar maar niet aankeek, haar schoonheid maar niet bewonderen kon, dan ging het goed, was het oke. Maar zodra zij zichzelf aan de werkelijkheid toonde, bleek zij een vernietigende engel naast wie ik niet heel blijven kon.
Hier begon het mee. Dit groot geheim verkilde me. Wat was dit? Wat betekende dit? Wat was dit voor mij? Betekende dit dat ik biseksueel was? Of hadden meer vrouwen hier last van?
Ik rekende terug naar vroeger, wetende dat ik ooit eerder aan mijn geaardheid getwijfeld had. Veertien jaar moet ik geweest zijn, wellicht vijftien. Zij was een vriendin van me met wie ik erg close werd. Maar ineens ontwaarde ik bij mijzelf gevoelens die niet meer puur vriendschappelijk leken. Ze waren liefde. En ik droomde die nacht dat ik haar kuste en dat haar lippen zacht waren. Ik ben destijds geschrokken. Heb mijn gevoelens opzij gezet. Heb verstandelijk geredeneerd: stel, ik ben biseksueel, dan is het niet erg want dan kan ik alsnog kiezen. En dan kies ik nu voor mannen. En ik ben gegaan voor de mannen. Elk moment dat ik vreesde gevoelens voor een meisje te ontwikkelen, haalde ik diep adem, negeerde ik het en waren ze de dag erna verdwenen. Het waren momenten waarop ik een moment dacht: ik wil je nu kussen. Of: jij bent het mooiste dat ik ooit gezien heb. Het is vervreemdend. Maar nooit, nooit heb ik in zo'n mate liefde gevoeld voor een vrouw. Zo overweldigend. Zo gevaarlijk en beangstigend. Want: wat nu als zij me door zou hebben? Wat nu als ze me betrapt? Wat zou dat betekenen voor onze vriendschap?
Stiekem moet ik om mijzelf lachen. Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets voelde voor een persoon die het niet terugverwacht en die het ook niet mag weten. Maar wat betekent dit? Wat betekenen mijn gevoelens? Hoe lang heb ik gevoelens genegeerd die er eigenlijk wel waren? In hoeverre vul ik gevoelens in die misschien van weinig benul zijn?
19 feb 2018
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
dinsdag 20 februari 2018 19:17
Je hoeft niet in stempels te denken, dat je zus of zo bent.
Je blijft dezelfde persoon en verliefdheid of interesses komen ze zijn niet te sturen.
Geniet en kijk hoe het zal gaan lopen, of je het wel of niet kenbaar zal gaan maken. Maar het veranderd jou niet.
Leuk om weer iets van je te lezen. Lang geleden alweer.
-
SithSux
dinsdag 20 februari 2018 21:23
Ik begin de eerste 2 alinea's te lezen, lijkt het heel ontroostbaar.
Blijkt het iets super moois te zijn.
Ik kan niet voor vrouwen spreken, maar ik heb zelf het volgende:
Ik kan op momenten een vriend zo super waarderen in persoonlijkheid en uitstraling, echt tot het verliefde toe.
Ik zou zo iemand kunnen zoenen als die dat heel erg zou waarderen en ik zou het ook nog leuk vinden. Maar tegelijk fysiek gezien voel ik me er totaal niet voor, lijkt het meer dat ik hem zo graag wil belonen voor diegene die hij is en is er eigenljk geen lust. Dusja weird me
Misschien heb jij dat ook, of je voelt toch echt ook iets voor vrouwen. Het maakt niet uit, als je maar van gaat genieten ipv angst voor ontwikkelen
Veel geluk!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 nov 2023 Afbouwen 4: thuiskomen in je hoofd ( 1 )
- O 11 okt 2023 Afbouwen 3 en werken aan een beter functioneren
- O 09 okt 2023 Afbouwen 2
- O 06 okt 2023 Afbouwen ( 2 )
- O 07 aug 2023 Update over het leven
- O 17 mei 2023 Doodmoe
- O 20 sep 2022 Wandelen als medicijn ( 2 )
- O 13 mei 2022 Trouwjurken passen 2 ( 3 )
- O 08 apr 2022 Antigone - reflectie twee jaar later ( 5 )
- O 05 apr 2022 Trouwjurken passen ( 4 )
- O 23 aug 2021 Een bijzonder meisje
- O 12 aug 2021 Maandenlange ruzie
- O 21 apr 2021 Overwegingen rond medicatie 2 ( 2 )
- O 13 apr 2021 Overwegingen rond medicatie ( 3 )
- O 26 feb 2021 Vermoeidheid en nieuwe projectjes ** ( 2 )