:(

Vandaag had ik een sollicitatiegesprek en had weer last van m'n angststoornis. Moest weer helemaal trillen, en daarom dus in een rare houding zitten zodat het niet zou gebeuren. Gisteravond waren er heel veel mensen hier over de vloer, waarvan ik sommige heel lang ken en andere amper. Maar dan ben ik zo verlegen! Weet niet waar ik moet gaan zitten, durf niet te zeggen; Hallooo iedereen!!!. Dus sneak ik snel naar een plekje en tien minuten later is het van... OOOH jij bent er ook!! En dan vindt iedereen het juist gezellig dat ik erbij ben. En daar baal ik zo van, want eigenlijk diep van binnen ben ik outgoing, gek en spontaan. Ik voel me nu gewoon alsof het nooit ophoud. Ik denk eraan om medicatie ervoor de nemen, want dit gaat me allemaal veel te langzaam en miss gaat het wel nooit over op deze manier. Maarja.. dan ga ik dus aan een vorm van anti depressiva. Iets waar ik eigenlijk op tegen ben. Maar het houdt me tegen in heeeeeeel veel dingen. ( school/werk/vrienden/keuzes) Dus misschien is het wel het proberen waard. Ik ga iig op bezoek bij de dokter en kijken wat hij ervan vindt en overleggen.

En trouwens, het meest vervelende is, is dat ik bij sommige mensen dus helemaal "normaal" kan doen. En me gewoon comfortabel en op mn gemak voel en dan heb ik nergens last van. En dan bij andere ben ik ineens zo'n onzeker...trillend ding... En de mensen waarmee ik me het meest verbonden voel heb ik het uiteraard ook niet mee. En juist door hun worden de keuzes die ik maak vaak geïnterpreteerd dat ik lui ben. Of dat ik gewoon geen zin heb in werk/school etc. En dan doet me zo'n pijn =( ik praat er gewoon niet even makkelijk over. En vaak als mensen het niet zien hoe ik ben in zo'n moment, kunnen ze zich ook niet voorstellen dat ik een stoornis heb, of dat het zo serieus is. Mja...dat dus

En ik ga nu even ontspannen want ben weer eens lekker uitgeteld na zo iets