~
Toen ik wakker werd, wist ik dat het mis was. Ik wist nog niet precies waarom, maar dat merkte ik gauw genoeg. Ineens was er angst. Deze kwam opzetten, zoals de andere buien die k had. Plotseling, zonder waarschuwing of enige directe aanleiding. Het kwam gewoon, en kwam samen met de gedachten.
Eerst kwam dat onbestemde gevoel. Ik kon het nog niet precies plaatsen. Maar het bracht me naar een plaats buiten de wereld. Het was er grijs en er was mist. De mist zorgde voor de overgangen tussen verschillende tinten grijs. Meer zag ik niet.
Het grijs was beangstigend en voelde koud en leeg. Het voelde als door iedereen verlaen.
Maar langzaam trok de mist op en contouren werden zichtbaar. Contouren van mensen. Ze liepen op mij af, maar bleven ver genoeg weg om onherkenbaar te blijven. Ze fluisterden. Ze praatten. Ze riepen naar me. Het merendeel was mannelijk en ze vertelden me: "Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Kijk hoe onzeker je bent. Niemand wil toch iemand die zo onzeker is als jij? Niemand wil toch omgaan met iemand die zo doet? Je bent niemand. Je hebt geen identiteit! Je bent niet goed genoeg!"
En er was nog meer wat ze zeiden.
En ik was bang voor ze. Hoe langer, hoe banger ik werd. Ik wilde weg, naar iemand vluchten. Maar er was niemand meer, bij wie ik terecht kon. Het enige waarmee ik mezelf kon troosten, was het feit dat deze beelden niet echt waren. En dat was wat ik mezelf bleef inprenten, terwijl de beelden voorbij trokken.
Halverwege de ochtend verdwenen de beelden, samen met de angst. Een onbestemd en naar gevoel is gebleven.
Eerst kwam dat onbestemde gevoel. Ik kon het nog niet precies plaatsen. Maar het bracht me naar een plaats buiten de wereld. Het was er grijs en er was mist. De mist zorgde voor de overgangen tussen verschillende tinten grijs. Meer zag ik niet.
Het grijs was beangstigend en voelde koud en leeg. Het voelde als door iedereen verlaen.
Maar langzaam trok de mist op en contouren werden zichtbaar. Contouren van mensen. Ze liepen op mij af, maar bleven ver genoeg weg om onherkenbaar te blijven. Ze fluisterden. Ze praatten. Ze riepen naar me. Het merendeel was mannelijk en ze vertelden me: "Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Je bent niet goed genoeg! Kijk hoe onzeker je bent. Niemand wil toch iemand die zo onzeker is als jij? Niemand wil toch omgaan met iemand die zo doet? Je bent niemand. Je hebt geen identiteit! Je bent niet goed genoeg!"
En er was nog meer wat ze zeiden.
En ik was bang voor ze. Hoe langer, hoe banger ik werd. Ik wilde weg, naar iemand vluchten. Maar er was niemand meer, bij wie ik terecht kon. Het enige waarmee ik mezelf kon troosten, was het feit dat deze beelden niet echt waren. En dat was wat ik mezelf bleef inprenten, terwijl de beelden voorbij trokken.
Halverwege de ochtend verdwenen de beelden, samen met de angst. Een onbestemd en naar gevoel is gebleven.
15 dec 2013
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
zondag 15 december 2013 19:04
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 sep 2019 Verhuizen en nieuwe kring
- O 14 aug 2019 Naar het museum
- O 03 aug 2019 Emmelie en Ruth
- O 27 jul 2019 Schoonmaakdoekjes en warme dagen
- O 22 jul 2019 Met mijn volle tas en plantje
- O 18 jul 2019 Over scripties enzo... ( 2 )
- O 17 jul 2019 Toch nog een stukje schrijven ( 1 )
- O 08 jul 2019 Scriptie en Antigone ( 1 )
- O 06 jul 2019 Zoeken en vergeten
- O 06 jul 2019 Feestjestijd
- O 12 jan 2019 Tussen samenvattingen door
- O 11 jan 2019 Poëzie avonden ( 2 )
- O 11 jan 2019 Jij bent een verstild portret in mij
- O 10 jan 2019 Door de mand vallen
- O 06 jan 2019 Creativiteit en versieringen ( 1 )