Feestjestijd

Laatste tijd is het weer feestjestijd, geloof ik. Nu het schooljaar weer ten einde loopt, word ik weer veel uitgenodigd voor party's. Hartstikke leuk, natuurlijk. Helaas ben ik niet zo goed in feestjes. Afgelopen woensdag was daar weer eens het bewijs van.

Een vriendin van me hield een verjaardagsfeestje. Lekker klein, zei ze. Klein was het zeker, want het was in haar paar meter kamertje, en er kwamen zoveel mensen dat het nog maar net in het kamertje paste. Gezellig. Helaas kan ik niet zo goed functioneren met zoveel mensen in zo'n kleine ruimte. Die vriendin, echter, is echt een held, want ze kan vreselijk goed mensen op hun gemak laten voelen. Dat deed ze dan ook door de goede mensen naast elkaar te zetten en iedereen in de gesprekken te betrekken. Desondanks voelde ik me wat opgelaten. Maar ik dacht, ik blijf gewoon tot het einde, tot de mensen één voor één weggaan, want ik wist dat ik in kleinere groepen wél zou kunnen functioneren.

Bij binnenkomst werd me te drinken aangeboden: "Morgenrood, wijntje?" Hoewel het drie uur in de middag was, zag ik niets anders op tafel staan, dus ik stemde maar in. Meteen werd mijn bekertje vol geschonken. Later bleken er ook nog sapjes en sinas te zijn, dus kon ik daarna daar op over, ik kan namelijk helemáál niet tegen alcohol. Het ging best wel lekker, één op één wat woordjes wisselen met een gezamenlijke vriendin en lekker luisteren naar wat de anderen allemaal zeiden. Sapjes drinken en chipjes eten. Op den duur gingen steeds meer mensen weg; het feestje was al om 2u begonnen en het begon al tegen vijven te lopen. Fijn, dacht ik, nu pas ik vast beter in het geheel.

Ik besloot, toen de gezamenlijke vriendin weg ging, met een huisgenoot te praten. Ik wist dat ze naar een bepaalde lezing geweest was en vroeg haar hoe het daar was geweest. Zo praatten we wat. Daarna waren we met zo'n kleine groep nog over, dat het gesprek meer met heel de groep ging. Het viel me op dat het net niet mijn types waren die gebleven waren. Het gesprek ging steeds meer over op stap gaan, iets wat ik zelf niet of zelden doe. Het was vrij vermakelijk, maar meepraten kon ik niet echt.

Toen kwam het. Iemand vroeg mij: "Morgenrood, waarom zeg je zo weinig?" Ik had natuurlijk kunnen zeggen dat hun gesprek zo interessant was dat ik liever luisterde, maar ik kon er alleen uitwurmen: "Ik zeg nooit veel..." De huisgenoot antwoordde: "Jawel, dat doe je wel, toch, maar eerder één op één?" Dat was zo erg waar... En de meisjes begonnen ideeën te verzinnen over hoe ik wél mee zou kunnen praten. "Je drinkt ook niet echt alcohol, of wel? Dát helpt namelijk ook!" ik schudde mijn hoofd, en zei dat ik het niet zoveel dronk. Maar ik voelde me stom tegenover die andere meisjes, die wél dronken en gezellig met elkaar praatten over hun malle beleveninssen. Ik wilde het óók. Ik wilde ook functioneren in deze groep met meisjes waar ik eigenlijk tegenop keek. En ik greep de fles wijn. Dronk mijn bekertje leeg en schonk hem opnieuw vol - lees: halfvol, ik dacht nog, ik ga niet te ver. Maar mijn maag was leeg, het was uren geleden dat ik voor het laatst echt iets zinvols gegeten had en ik drink vrijwel nooit alcohol. Ondertussen praatte ik verder met de huisgenoot van de jarige, terwijl de jarige en haar andere vriendinnen samen selfies maakten op de bank. Het was een reuze interessant gesprek, heb er echt van genoten, maar ik voelde me hoe langer, hoe dommer vergeleken die andere meisjes die het zo leuk hadden met de jarige en ik bleef wijn drinken.

Uiteindelijk besloot ik te vertrekken. Ik nam afscheid van de jarige en bedankte haar voor haar uitnodiging. Zei dat ik het leuk had gehad. En ging naar huis. En ineens moest ik moeite doen om recht te blijven lopen! Mijn evenwicht zo goed mogelijk bewarend struinde ik over het station, het was inmiddels 8u, en ik schaamde me kapot over het feit dat ik nu al zoveel gedronken had. Doodsbang was ik dat anderen het zouden zien. In de supermarkt kocht ik een pizza om mijn dronken bui weg te eten en met pizza kwam ik thuis - inmiddels kostte het me al geen moeite meer om recht te lopen. Het huilen stond me nader dan het lachen en ik hoopte dat mijn huisgenoten thuis zouden zijn, zodat ik met ze kon praten over alles wat ik beleefd had. Plotseling stond Lizzy voor me en ik begon met vertellen. Maar ze liet me niet uitpraten. Nog voor ik bij het feit was dat ik me minderwaardig had gevoeld tegenover die anderen, begon ze te roepen: "Jongens, kom snel, Morgenrood is aangeschoten, tijd voor een shotje!!" Kees kwam snel zijn kamer uit en vroeg: "is dat echt zo, Roodje?" En daarna volgenden Remco en Rika met een fles drank. De glaasjes werden volgeschonken en met z'n vijven goten we de zoete vloeistof naar achter. Daarna vertrok met veel gelach ieder naar zijn kamer, waar ze bezig waren met zoveel dingen die ook gebeuren moesten en Lizzy bleef om mijn verhaal te horen. Wat houd ik toch van mijn lieve huisgenoten!

De volgende dag had ik mijn eerste kater.