[11] Mijn Verhaal (Deel 3)

Ze liep meteen haar kamer uit, richting beneden. Ze liep verschrikt en huilend de trap af, huilend en tierend. Het was geen droom geweest. Op de aardappel was, langzaamaan, een mond verschenen. Eerst was er een lelijke snee gekomen, dat al anders leek dan normale snees, maar uiteindelijk verscheen er nog een snee boven en kwam een mond. Sofia had dat al raar gevonden en had toen dichter gekeken. Toen verschenen twee kleine gaatjes, om te ruiken. En uiteindelijk, twee vlekken. Het waren ogen. Sofia had toen nog dichter gekeken, en de ogen waren opengegaan. Ze had nog even gedacht dat ze droomde, maar hier, op de trap, wist ze dat het geen droom was. Ze schreeuwde, tierde en huilde. Al snel bereikte ze de woonkamer, onder de trap. Sofia zag haar moeder uit de keuken lopen en naar haar toe lopen. ‘Liefje, liefje,’ zei ze bezorgd. ‘Wat is er gebeurd?’ Ze staarde bezorgd naar haar dochter zoals alleen moeders dat konden doen. Sofia slikte even, maar moest direct al weer huilen en zei niets. Haar moeder, Roosmarijn, riep direct haar man. ‘Hé, Peter!’ Riep ze wanhopig uit. ‘Kom meteen hier, er is iets met onze dochter!’ Onze dochter? Die dochter had een naam gekregen. Sofia keek haar moeder nog nasnikkend aan, maar tegen dat haar vader, Peter, er was, hield ze al op met huilen. En dus vertelde ze toen haar verhaal. ‘Mama?’ Haar moeder knikte maar, niet wetend wat ze moesten doen. ‘Ik ben gek geworden.’ Het floepte uit haar mond. Ze keek meteen haar moeder en daarna haar vader aan. Die glimlachte nerveus. Er viel een oorverdovende stilte. ‘Sofia? Wat is er daarboven gebeurd?’ vroeg mijn moeder uiteindelijk. ‘Die aardappel …’ fluisterde Sofia. Ze liet nog een blik vallen op haar kamer, waar de aardappel nu lag. ‘Hij … Hij kreeg een gezicht.’ Het werd teveel voor haar arme, humoristische vader, en die barstte in lachen uit. Sofia keek hem een seconde aan, en barstte toen opnieuw in huilen uit. Niemand begreep haar. Zij maar lachen met haar, daar waren ze goed in. Sofia, die verzint dingen. Ja hoor, je hoeft het niet te controleren. Haar verdriet en angst maakte plaats voor woede. ‘Niemand gelooft mij!’ Riep ze nog halfhuilend uit. Roosmarijn liet een boze blik vallen op haar man. Die had al meteen door dat het geen grap was geweest en stopte met lachen. ‘Het spijt me liefje, ik dacht dat het een grapje was.’ Sofia huilde bijna opnieuw, maar probeerde de tranen op te houden. Wat waren stiefvaders toch erg. In pogingen om dingen goed te maken waren ze niet erg goed, ze maakten het alleen maar erger.

‘Moeten we anders eens mee naar je kamer, om dat enge monster te verjagen?’ Wat zei hij nu? ”Enge monster verjagen”? Nu ging hij echt te ver. Toen ze zes was mocht hij dat zeggen, toen kwam Sofia
zelf zeggen dat er een eng monster onder mijn bed lag. Maar nu? Ze was godverdomme al twaalf, en had al jaren geen monster meer gezien! (Behalve die enge van vorig jaar, in de tuin. De was lijkt s’nachts verdomd veel op een griezelige oude pedo!) Sofia keek haar vader woedend aan, die meteen begreep dat hij het helemaal verpeste in deze familie. Fijn, ze moest het al niet meer duidelijk maken. Gelukkig redde mijn moeder ons van een (stief)Vader-Dochter ruzie. ‘Kindje, moeten we anders eens meegaan om dat gezicht te zien?’ Goed, dat kindje hoorde Sofia niet erg graag, maar het was tenminste niet zo erg als enge monsters verjagen. Ze knikte, en liep samen met haar ouders bang de trap op. Haar ouders keken niet bang: eerder gerustgesteld. Ze dachten waarschijnlijk dat ik gewoon met stiften had gekleurd ofzow en dat ik per ongeluk de aardappel had geraakt.

Deel 1: De Erfenis
Deel 2: Het Aardappel-Mysterie
Deel 3: Het Gezicht *

*Ik denk niet dat iemand naar DeeL 3 gaat, je bent er namelijk al xD