[12] Mijn Verhaal (Deel 4)

De Aardappel lag er nog. Gelukkig, dacht Sofia. Ze had het dus toch niet gedroomd. Alleen zag ze iets aan de aardappel. Meteen verschoof ze haar hand naar haar mond. De aardappel was zeker drie keek zo groot en het gezicht had geen gewone mond weer. Er was een kwaadaardige grijns verschenen op het gezicht. Roosmarijn en Peter zagen nu dat het echt geen verzinsel was. Er volgde een angstige stilte waarin zelfs onze adem stil was. Uiteindelijk verbrak moeder de stilte. ‘Peter …’ fluisterde ze. Hij kneep in haar handen als bevestiging dat hij het verstaan had. ‘Ga erop af.’ Mijn vader leek te verstijven toen ze dat zei. Maar hij liet ons ineens los. Het leek wel alsof de aardappel kleine oortjes spitste. Ze waren niet groter dan smarties. En toen mijn vader een stap zette, bewogen de ogen zich gevaarlijk en snel naar onze richting. Ik begon meteen te gillen en liep mijn kamer uit. Ook mijn moeder kwam schreeuwend naar beneden gelopen. Maar ik zag mijn stiefvader niet terugkeren. Roosmarijn zuchtte na een tijdje. Sofia kon wel huilen. ‘Mama?’ vroeg ze aarzelend, haar blik op een stoel gericht. Haar moeder draaide haar hoofd om naar Sofia. ‘Waar blijft papa?’ Het was raar. Sofia had nog nooit papa of zelfs maar vader gezegd tegen Peter. ‘Ik weet het niet.’ De ongerustheid en verbazing was in Roosmarijn’s stem te horen. Ze begreep het niet. Haar eerste man was opgegeten door een Vleesetende Plant en haar tweede man waarschijnlijk door een Aardappel. Ze zuchtte. ‘Ik ga kijken.’ Meteen ging haar blik verschrikt omhoog. Wat had haar dochter nu gezegd? ’”Ik ga kijken’”? Het kon niet. Het mocht niet. Ze had al twee mannen verloren. Deze mocht ze niet verliezen. Niet haar dochter. ‘Sofia?’ Riep ze. Haar dochter schudde haar hoofd en sprong uit de stoel. ‘Sofia, niet doen …’ Ze fluisterde het haast. En ze wist dat ze de strijd had verloren. Nu wist ze waarom haar eerste man, een filosoof, ooit eens had gezegd dat het leven niets waard was. Dat hij dood wilde. Het was de harde waarheid. Roosmarijn keek nog eens naar de stoel en toen naar de deur. Haar dochter was al verdwenen. En toen wist ze het zeker. Ze had verloren.

Sofia zuchtte. Ze liep voorzichtig de trap op, misschien kon ze haar stiefvader dan horen op de kamer. Maar hoe meer ze probeerde te horen, hoe minder ze hoorde van de wereld. Fijn. Waarom moest ze hem verlaten? Sofia stapte kleintjes in de gang op haar kamerdeur af. Wat zou er gebeuren als ze die deur opentrok? Zou ze nog even haar dode stiefvader zien en daarna doodgaan, door opgegeten te worden door de aardappel? Of zou ze er achter komen dat het allemaal een grap was van haar ouders? Misschien was het wel een grap! Of nee, dat zouden ze nooit doen. Als het een grap was geweest hadden ze nooit zo overtuigd gehuild en waren ze meteen gestopt met de grap toen Sofia huilend beneden kwam. Nouja, ze zou wel zien wat er ging proberen. Toen ze de deurklink aanraakte aarzelde ze nog even, maar uiteindelijk haalde ze hem naar beneden. Dapper deed ze de deur open en wat ze daarbinnen zag …

Deel 1: De Erfenis
Deel 2: Het Aardappel-Mysterie
Deel 3: Het Gezicht
Deel 4: Peter Verdwenen