20/01/06: een vermoeiende dag...

Vandaag verliep de ochtend even vermoeiend als anders... ik geraakte bijna niet uit mijn bed, had een ochtendhumeur en moest allemaal vragen beantwoorden van mijn vriendinnen. Die doodleuk met de aankondiging kwamen dat we naar een begrafenis zouden gaan. Ik wou hen eerst niet geloven, maar het bleek waar te zijn. Het tweede uur was vroeger gedaan, en we vertrokken met een busje naar Zolder. De paniek begon bij mij toe te slaan: ik moest naar een begrafenis! Jullie denken waarschijnlijk: een begrafenis, dat is toch niets! Waar doe je zo moeilijk over?!? Maar voor mij is het heel wat. Mijn bomma is al even dood, maar ik denk niet dat ik het al verwerkt heb. Niet dat ik er moeite voor doe, ik vind het gewoon veel te pijnlijk. Ik kan er niet over praten, haar graf niet bezoeken en niet aan haar denken. Op dit moment voel ik de tranen opwellen, gewoon omdat ik aan haar denk. Dus zat ik in de bus, bang om in tranen uit te barsten voor de hele klas. We kwamen een halfuur te vroeg aan, waardoor we nóg langer in die kerk moesten zitten. Op zich was de kerk wel mooi, ik had er van kunnen genieten als het geen begrafenis was. Maar nu begon ik te panikeren. Mijn vriendin merkte er precies iets van, want ze vroeg regelmatig of het nog ging. Gedurende de viering deed ik veel moeite om niet in tranen uit te barsten, en ik hield het goed vol. Steeds opnieuw zag ik haar gezicht voor me. Hoe ze vroeger was, toen ze stierf... Ik heb geen afscheid genomen van haar. Iedereen deed dat, maar ik kon het niet. Ik wou het gewoon niet! Iedereen praatte met haar, maar ik kon dat niet. Ik kreeg er niets uit, voelde een krop in mijn keel komen. Ik wou niet dat ze stierf, en ik zou geen afscheid nemen. Ze zou niet sterven als ik dat niet wou. Dit is al de tweede keer dat ik weiger afscheid te nemen, maar toch gaan ze dood! Ik vind het niet eerlijk, en ik weiger nog te geloven in God. Doch, soms betrap ik mezelf erop dat ik iets aan 'hem' (of wat het ook is) vraag. Hulp bij een examen, hulp bij afvallen, hulp bij dit, hulp bij dat. Dan zegt ik tegen mezelf: nee, je gelooft niet. Er is niets, en niets zal je helpen. Dus hou op met je stomme vragen! Je vroeg iets daarvoor, en toen hielp hij je toch ook niet!

Maar daar ging mijn dag niet over. Zoals je hierboven leest, mijn dag was al grondig verpest. De rest van de dag was ik stil, wat mijn vriendinnen volgens mij wel merkten. Ahoewel... ik denk dat ik juist niet stil was. Ik heb meer kabaal gemaakt die dag dan tijdens heel dit jaar. Ik lachte, ik deed moeilijk, ik stoorde de les. Niemand heeft iets gemerkt, hoe konden ze ook? Ik ga alles uit de weg, als ze maar niets merken. Dus hoe meer lawaai, hoe beter. Die avond ging ik twee keer babysitten.
Van vijf tot zeven bij de gewoonlijke kindjes. Bij hen ga ik elke maandag en vrijdag babysitten. Ze zijn zó lief! Maar bijna elke keer dat ik hen zie is er één van hen ziek. Zoals vandaag weer. Dit keer was het de oudste. We keken lang tv, om daarna te gaan eten. Uiteindelijk speelde we Winks-club, een programma dat ik zó graag zag cool! Kinderachtig, dat wel. Maar geweldig leuk!!! Ik was Stella *trotstrots*
Van kwart voor acht tot half elf ging ik babysitten bij drie kinderen: Thomas, Lieselotte en Tibault. Ik was nog maar één keer daar gaan babysitten, maar ik doe het graag. Normaal gaat mijn neef daar, maar als hij niet kan mag ik. OP het einde van de avond, voor ze ging slapen zei Lieselotte: 'Ik heb liever dat jij komt babysitten!' Even wist ik niet wat te zeggen, en kwam de krop terug. Ze zijn zo lief! Ik hou van kinderen! Ze zijn altijd eerlijk, en zeggen wat ze denken.

Zo, nu ga ik stoppen! Veel leesplezier!
22 jan 2006 - bewerkt op 22 jan 2006 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van JustBiatch
JustBiatch, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende