23 uur

Op dit moment ben ik om precies te zijn 23 uur wakker. Niet echt een prestatie, tenzij je hoort wat ik er allemaal in heb gedaan en nog ga doen. Wat ik je uiteraard nu ga vertellen. Het zou niet logisch zijn, als ik dat niet deed.

Dinsdag 28 maart 2006, om 06:26

Eindelijk had ik mezelf verwaardigd om mezelf uit mijn bed te trekken, zodat ik binnen een recordtijd van 5 minuten me kon aankleden, wassen en tandenpoetsen. Wat vaak ook samengaat en waar ik goed in ben. Liever een minuut langer in mijn bed, dan een langer besteden aan dat soort opties. Ik moest werken. Op mijn werk kan ik wel een broodje of een kommetje havermoutpap gappen en dat doe ik ook graag. Scheelt geld. In the pocket! Ik hoef maar 5 uur te werken en dat valt heel goed te overleven met chronish slaaptekort. Het is een hersenloos baantje. Simpel. Op weg.

om 12:15

Ik was klaar met werken en was volledig aangekleed en klaar om op weg te gaan naar mijn opa, die boven op de Intensive Care ligt. Hij mocht officieel al naar de Cardioafdeling, er was alleen nog geen plek. Maar het was het proberen waard of ik langs mocht komen. Ik had al een paar boekjes voor hem meegenomen en de nodige items uit de keuken waar ik werk, die je niet zomaar kan bestellen. In ieder geval moet je moeilijk doen. Dus een paar zakjes peper en een paar ontbijtkoeken rijker liep ik naar boven om vervolgens weggestuurd te worden. 'We zijn druk bezig." Ik mocht gelukkig mijn dingen achterlaten en had dat ook gewoon lekker gedaan. Ik kom daar toch zeker niet voor niks?
Weer terug naar beneden om een sigaretje met mijn collega's te roken, om daarna door te gaan naar het volgende onderdeel van de dag.

om 13:45

Met therapie begonnen. Ik zit al een week of vijf, zes weer in therapie. En ik kom al een week of vijf, zes zwaar geïrriteerd thuis. Dodelijk vermoeid zit ik te luisteren naar het nutteloos gezwets van mensen die denken, dat ik het interessant vind om te horen, wat ze op hun brood smeren of wie ze nu helemaal geweldig vinden.

Groepsgenote 1: Pathologische leugenaar & Breezer in een. Zo verknipt als het maar kan en ook zo irritant als het maar kan. Ze heeft mij gebombardeerd tot haar nieuwe leidster, omdat ze me zo eerlijk vind. Schat, als ik werkelijk zo eerlijk was geweest, had ik je verteld, dat ik je een snol vond. Heb ik dat gedaan? Nee. Dus volledig irreëel.

Groepsgenote 2: Ondanks het feit dat ze eigenlijk alleen over de pijn in haar rug heeft, kan ik wel met haar opschieten. We zijn allebei cru en hebben een voorliefde voor motors.

Groepsgenoot 1: Alien. Ik weet werkelijk niet van welke planeet die jongen komt en dat wil ik, geloof ik, ook zo houden. Met een vastgeplakte en angstaanjagend glimlachje zit hij je de hele tijd zelfvergenoegzaam aan te kijken. Griezel.

Groepsgenoot 2: Douchefreak en mamaboy. Deze kan alleen maar vertellen over hoe lang hij onder de douche staat en dat hij problemen met zijn moeder ondervind, omdat ze niet echt meer wil helpen. Hij is 21. Voor de rest wel ok, zolang hij maar niet over dat douchen begint.

Groepsgenoot 3: Gedetailleerd vermoeiend. Hij wil alles zo compleet mogelijk vertellen en vertelt alles ook zo compleet mogelijk, op een monotone toon. Of hij daarom vandaag is opgenomen, dat weet ik niet, maar het is mogelijk.

Groepsgenoot 4: Getrouwd en Nieuw. Dus ik weet niet wat ik aan hem heb.

Alien was vandaag flink goed bezig met het bloed onder mijn nagels vandaan aan het halen en daar hoeft hij alleen maar zijn mond voor open te doen. Ik werd op een gegeven moment ook gemeen en maakt opmerkingen die normaal niet door de beugel kunnen, voor mijn doen. Maar ik was de dag doorgekomen.

Om 16:45

Was toch maar even langsgegaan bij mijn opa en die was verplaatst naar de Cardio. Nog even gezellig gekletst. Bovendien was mijn opa helemaal weg van het boek dat ik maandag voor hem had meegenomen, die ik zelf ook geweldig vind; Het Bernini Mysterie. Nog beter dan de Da Vinci Code. Later toen ik thuiskwam heb ik mijn oma nog even opgebeld om daar over te vertellen en nog een boodschappenlijstje van mijn opa door te geven.

Om 17:30

Gaan eten. Door gaf aan dat ze niet lekker was en een beetje benauwd, maar goed. Die riedel kende ik ook al. Ik was geïrriteerd en vermoeid. Ik heb er weinig over gezegd. Gegeten, wederom geïrriteerd, omdat ze al de tweede keer de afwas ontdook. Terwijl ik wel die verdomde afwas moest doen, ondanks mijn 40 graden koorts een paar weken geleden. Ja, ik ben iemand die een weegschaal vasthoudt. Het liefst in mijn voordeel. Na de afwas ben ik uit pure frustratie films gaan huren met een bak Ben & Jerry's, die schoon opgegaan is. Schuldgevoel, nah? Het valt niet op als er nog een mini vetblubber verschijnt, tussen de mega.

Om 22:10

Klaas, de vriend van Door klopt op mijn deur. Vertelde me dat ze 40 graden koorts had en dat ze het enorm benauwd had. Ja, dan ben ik opeens teamleader Alpha. Ik heb binnen tijdsbestek van 10 minuten geregeld dat ze met de taxi bij de huisartsenpost terechtkwam. Samen met Klaas en mij zat ze, na een kwartier wachten, daar.
De huisarts stuurde ons voor de zekerheid naar de EHBO (en deels op aandringen van Door)

Om 23:30

Kwamen we dus op de EHBO terecht. Pas na een half uur werden we geholpen. Wat logisch en een godsgeschenk aangezien het veel langer kan duren.

Er zijn:

- Diverse buisjes bloed afgenomen.
- Hartfilmpje gemaakt.
- Thoraxfoto gemaakt.
- Aan de monitor gelegd, voor haar ademhaling, bloeddruk, hartslag etc.

Maar voornamelijk moesten we wachten. Veel wachten. Oneindig veel wachten en op dat soort momenten begeeft de batterij het van je MP3speler. Heb medelijden met me. Weet je hoe stil het ziekenhuis is 's nachts? Te stil. Vanwege slaapgebrek en spanning heb ik lopen zieken, like there was no tommorow.

Om 3.45

Werd er verteld dat Door zou worden opgenomen, omdat ze het hartfilmpje en de klachten die ze had, toch wel verontrustend vonden. Ze zouden meteen een ambulance bellen, omdat er in het ziekenhuis hier geen plek was op de Cardio.

Om 4:30

Werd Door dus eindelijk opgehaald. En zijn Klaas en ik met de taxi naar huis gegaan. En nu zit ik hier om het allemaal neer te typen. Ik blijf maar wakker. Mucho koffie en dan maar van alles gaan regelen. Allereerst mijn werk gaan regelen. Dat ik niet kom. Zal wel weer gezeik gaan opleveren. Maar ik moet zeggen dat ik daar nu ook mucho grande schijt aan heb. Ik daag je uit, om me te ontslaan.

Daarna het RIBW gaan bellen, om alles te gaan vertellen en een auto te regelen. Om vervolgens het ziekenhuis te gaan bellen, om naar de bezoektijden te vragen. Daarna haar kinderen en moeder bellen. Ook een afspraak voor haar afzeggen.

Na wetenschap van bezoektijden, Door haar tas samenstellen en inpakken. Klaas wakker maken om de juiste tijd. Die slaapt nu in Door haar bed. Dan zouden we samen Door gaan opzoeken. Maar ik denk dat er maar fijn iemand anders mag gaan en dat ik van mijn bed ga houden.

In ieder geval ga ik Özlem en Leman ook afzeggen. Hoewel ik dit keer echt een leuke tekenles had voorbereid, ben ik waarschijnlijk te kapot om ook maar wat te doen. Wat ik jammer vind, want de laatste paar weken lijkt het er maar niet van te komen. Zaterdag spreek ik maar af dan.

Woensdag 29 maart 2006: Om 12 uur

Slapen

Donderdag 30 maart 2006: Om 06:20

Wakker worden.