Paaz

Ik ben niet slim bezig geweest. Dat is een ding dat ik me maar al te goed besef. En ik ben nog steeds niet slim bezig. De gedachten blijven. De gevoelens verergeren.

Sinds 3 juli zit ik al op de PAAZ, de psychiatrische afdeling in Zaandam. Voornamelijk omdat ik was losgeslagen en poging twee had ondernomen. Het is niet zo dat ik niet besef hoe bijzonder mijn vrienden waren of hoeveel mensen om me geven. Maar meer dankzij het feit dat ik absoluut niet van mezelf hou. En het lijkt ook wel niet te verbeteren.

Iedereen kent mijn verhaal. Zeker in mijn omgeving, Oppervlakkig gezien, misschien maar kleine gedeeltes, maar ze weten mijn verhaal. Wat ik alleen altijd vergeet te vertellen is hoe ik me daar werkelijk bij voel. Ze weten dat ik me depressief voel. Maar dankzij de manier waarop ik dat uit. Komt het waarschijnlijk niet serieus over of iets dergelijks.

Ze hebben waarschijnlijk nooit geweten, dat ik me constant bevind in een diep dal van negatieve emoties. Eentje waarvan maar af en toe de zon voorbij komt, of iets wat er op lijkt. Ik heb vaak suïcidale gedachten en neigingen en elke keer word ik er in tegen gehouden, want mensen houden zoveel van me. Ik ben hun beste vriendin, liefste nicht, lachwekkendste kennis etc. Ik zie dat zelf niet. Ik vraag me constant af waarom mensen met me omgaan. Ik vraag me constant af of mensen niet al eens schijtziek van me worden.

En als dat naar mijn mening niet snel genoeg gaat, danzorg ik er zelf wel voor dat ze weg zijn. En het ergste is dat het me nog gelukt is ook. Jess wil niet dat ik op de hoogte word gesteld van de vooruitgangen op haar zwangerschap. Voor velen van mijn vrienden heb ik het idee, dat mij hier bezoeken, dat ze dat als iets plichtmatigs zien. Nou vooruit, want ze is zielig. Wel de hele tijd er mee bezig houden en met iedereen er over praten, maar mij vragen over het hoe en waarom durven ze niet.

Ook dat ik niet meer welkom ben in mijn huis kan schijnbaar niet meer gezegd worden. Mensen draaien er omheen en zeggen alles liever via via. Ik weet ook wel dat ik veel mensen heb gekwetst met mijn acties, maar is dat geheel alleen mijn eigen schuld. Ben ik niet voor een reden op de psychiatrische afdeling?

Ik ben ziek. Ik voel me ziek en moe. Emotioneel, down, verdrietig, gespannen, oververmoeid, wantrouwig, klote en ongeliefd.
Volgens de psychiater heet het een Cluster B persoonlijkheidsstoornis. Waar onder andere Borderline onder valt. Dat is in ieder geval het vermoeden. Ik krijg er niks voor, alleen therapie. Maar voor dat het zover is. Voor ik therapie kan krijgen, zal ik eerst werk moeten hebben en een onderkomen.

Het is namelijk de bedoeling dat de basis eerst goed is, voordat ik aan behandeling mee kan doen. Maar wat ik dan weer niet snap is. Mijn basis is verkloot omdat ik problemen met mezelf heb en het niet aankon en dus eerst beter moet worden voor dat ik daar aan kan gaan beginnen. Maar ik kan niet beter worden door middel van therapie, zolang ik niet eerst mijn basis in orde heb. Het is een krom cirkeltje.

En ook uitzichtloos. Mijn huisgenoot vertrouwt me niet meer, mijn opa en oma willen er niet eens over nadenken om me weer op te nemen in huis. Omdat ze het emotioneel niet aankunnen. Dus als ik hier Maandag word ontslagen, kan ik in principe recht door naar de straat.

Alain, een medepatient hier, waarvoor ik een zwak heb ontwikkeld had al gezegd dat ik wel bij hem kon gaan wonen. Maar dat is ook geen optie, aangezien ik hem ten eerste net een week ken, ten tweede is hij schizofreen (wat geen echt probleem moet opleveren, zolang hij zijn medicijnen krijgt, maar wel moet je sterk in je schoenen staan.) Ten derde, omdat ik me te emotioneel verbonden met hem voel.

Ik ben veel vrienden kwijtgeraakt, zowel emotioneel als fysiek. Eigen schuld, dikke bult. Ik zal nu alleen de mensen moeten koesteren die ik nog over heb. Wat voor mijn gevoel er maar een paar nog zijn.

Ik heb werkelijk geen flauw idee wat ik voor de rest nog moet doen. Ik ben dakloos, geldloos en psychisch niet in orde. En in de eerste keer sinds 2 jaar wilde ik echt hulp aannemen en nu ben ik te laat.

Gewoon te laat...