Goedbedoelend Irritant

De wereld is gek geworden en ik voer de revolutie der gekte aan. Ten eerste wat bezielde me om te impliceren dat ik van iemand hou? Ik ben degene die dat niet kan en niet wil toegeven. Zeker gezien de recente omstandigheden moet ik me daar niet mee bezighouden.

Maar voor de rest gaat het wel goed tussen ons. Alleen de irritaties beginnen een beetje. We hebben denk even te veel tijd met elkaar doorgebracht. Een simpel fietstochtje zet de wereld op zijn kop. Eigenlijk had ik vanmiddag allerlei belangrijke dingen te regelen, maar om eerlijk te zijn, had ik er geen zin in. Het was te warm en mijn hoofd loopt op het ogenblik helemaal over.

Ik moet een maatschappelijk werker regelen, ik moet een huis regelen, ik moet uitzoeken hoe ik met anderen een huis in de vrije sector kan huren, ik moet uitzoeken hoe ik een betere baan kan krijgen, ik moet uitzoeken waar ik wil wonen, ik moet uitzoeken hoe ik weer aan een opleiding kan beginnen, ik moet passen en meten met waar ik mijn spullen allemaal laat, Ik moet bepaalde mensen van me af schudden en en excuses aan andere mensen aanbieden.

En dat is nog maar het begin van alle dingen. Er zijn zoveel dingen dat het onmogelijk is om het allemaal op te noemen en het is vermoeiend, maar goed ik had het over het fietstochtje. Ik had al van te voren gezegd dat ik om 6 uur thuis moest zijn, maar daar was hij het niet bepaald mee eens. Ik kon toch wel een uurtje later komen en dat soort dingen.

We leken wel een kibbelend stel. 'Kijk je nou alweer naar me?" waarop ik weer zei "Tja als jij niet kijkt of ik kijk, dan zie je ook niet dat ik aan het kijken ben." en dat soort opmerkingen de hele tijd door. Ook over het feit dat ik een gevaar op de weg ben. Wat in principe ook waar is, als je mij op de fiets ziet zitten, dan zou je denken dat ik levensmoe was (subtiele humor?) Maar in ieder geval gaat hij daar de hele tijd van die opmerkingen over maken; "Ga eens recht rijden. Ga eens aan de kant. er komt een auto aan. Pas op" Waardoor ik langzaam geirriteerd word en dan ga ik eerst dingen zeggen zoals "JA, papa" waar het sarcasme vanaf druipt.

Helaas heeft sarcasme niet bepaald het gewenste effect. Het is te subtiel. Maar uiteindelijk als ik dan goed geirriteerd raak en dingen begin te zeggen over " dat maak ik zelf wel uit of ga toch fietsen" en hij dan weer zegt dat hij geen overgereden Irene wil, dan smelt dat ijskoude muurtje weer een klein beetje.

Goedbedoelend irritant, wie had het ooit verwacht?