24-11 wat een dag

Gister de verjaardag van me opa gehad, me oma voelde zich sochtends echt heel beroerd.
Ze heeft al jaren hartklachten maar dacht gisterochtend echt dit is het einde. Voor indische mensen zoals wij hangt er nog een stukje bijgeloof aan. Als je op zaterdag sterft, sterft er binnen 6 weken nog een dierbare. Maar gelukkig is me oma er nog Met me oom gaat het wel steeds slechter. De kanker zit inmiddels door zijn hele buik en zijn darmen werken niet meer. De lange lijdensweg is begonnen, al gaat hij maandag informeren voor euthanasie. Dat lijkt me het beste voor hem en zijn kinderen, hij ziet er inmiddels zo slecht uit.

Maar de verjaardag van me opa was erg gezellig, me vriend heeft de familie voor het eerst ontmoet, al vond hij er maar niks aan. Hij heeft niks met families en verjaardagen. Dat is nu al een heikelpunt waar we het over oneens zijn. Hij vind dat ik minder met me familie moet omgaan en meer tijd voor hem vrij moet maken. Aan de ene kant begrijp ik het ook wel, hij wilt even samen met mij zijn maar we hebben 1,5 uur samen de tijd gehad voordat we er heen gingen. Alleen verwachtte hij dat we na het eten direct naar huis zouden gaan om film te gaan kijken. Maar ik kan mijn familie niet zo achterlaten, iedereen blijft altijd tot een uurtje of negen en daar moest hij maar mee dealen een keer. De vorige keer vond hij het al heel teleurstellend dat ik niet bij hem kwam eten toen ik hoorde dat me oma en oom in het ziekenhuis lagen. Tja tuurlijk wilde ik daarheen, als ze het lootje zouden leggen zou ik me erg schuldig voelen dat ik toen niet geweest was.

Maarja over 3 weken ga ik weer een vakantievriendin opzoeken en zij kent hem ook. Eens even met haar bespreken wat zij er van vind en hoe zij dit zou aanpakken. Ik kijk wel enorm uit naar dat moment. Thuis is voorlopig alleen nog maar gezeik en problemen waar ik gek van wordt.

Nu ga ik weer snel verder aan school.... (