#3 In mijn dromen denk ik aan Lorraine...

‘Je hoeft niet op me te passen!’ Het kwam er nog scherper uit dan waar hij op had gerekend, maar hij kromp niet in elkaar. Michael zou hoogstwaarschijnlijk proberen om niet in elkaar te krimpen, want dat zou natuurlijk een kneepje in zijn gesteven jacquet opleveren.
Alex merkte dat, hoe langer hij aan Michael dacht, hoe meer gekke dingen hij ging verzinnen. Hij moest oppassen, want stel dat het in bijzijn van Lorraine uit zijn mond zou glippen? Aan de gevolgen wilde hij niet denken. Vroeger zou ze erom gelachen hebben, nu zou het hem waarschijnlijk een minachtende blik opleveren.
‘1-0 voor jou.’
‘Dat doen we niet meer,’ was haar korte antwoord.
Och nee, natuurlijk niet! Al hun spelletjes waren uiteraard verleden tijd. Nog iets wat hij gedag moest zeggen. Hij had zin om nu een even-scherp antwoord terug te kaatsen, maar toch hield hij zijn mond.
Lorraine plukte aan de beige trui die ze over haar wijde jurk had aangetrokken. Niet bepaald een stijlvolle outfit voor een stadse vrouw, maar zij deed het gewoon. Alexander wist niet wat hij moest zeggen en staarde alleen maar naar haar gezicht.
‘Je mag wel weggaan.’
Het klonk bot, maar Alexander meende ook een stukje spijt te horen doorklinken in haar stem.
‘Ik ben je hulp niet nodig. Niet meer. Binnenkort ben ik getrouwd en dan heb ik hopelijk iemand die me beschermd.’
Had ze dat echt gezegd? Alex schrok haast van haar uitspraak.
‘Je hoopt het?’ Alexander krabde op zijn achterhoofd. ‘Is Michael toch niet het beschermde type die jij dacht dat hij was?’
Lorraine’ s gezicht vertrok. De roze blosjes die ze waarschijnlijk vanmorgen in haar wangen had geknepen, verdwenen langzaam. Haar zachte lippen kneep ze stevig op elkaar, zodat ze bijna niet meer te zien waren.
‘Hoe durf je dat te zeggen!’ Een rode waas trok van haar nek totdat die haar wangen bereikt had.
‘Michael is een echte zakenman en zal ook altijd zorgen dat ik iemand bij me heb die me beschermt.’
Alexander kon het niet laten om terug te kaatsen.
‘Hij beschermt je niet zelf?’ Spottend keek hij Lorraine aan. ‘Wat een heer!’
Lorraine was echt woedend, dat kon hij wel zien. Haar ogen spuwden vuur en doorboorden zijn hart.
‘O wee, als je ooit nog een vinger naar me uitsteekt! Verdwijn nu alsjeblieft uit mijn ogen!’
Alexander sloeg zijn armen over elkaar en liet het over zich heen komen.
‘Prima, maar niet bij me komen uithuilen als je knappe zakenman je in de steek laat!’ Alex draaide zich om en klom de rots af. Misschien had hij Lory mee moeten nemen, maar hij was boos op haar, dus kon hij haar beter daar laten. Ze zou er zelf wel af komen. Daar was ze zijn hulp niet bij nodig. Niet meer…

WORDT VERVOLGD