(3) Opname dag 2

7 januari

Afgelopen nacht had ik erg slecht geslapen. Ik dacht constant aan zelfbeschadiging, de neiging was enorm. Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar ik heb mezelf niet gesneden. Maar in mijn dromen sneed ik mezelf wel. Behoorlijk irritant, hoop je even weg te zijn van je problemen als je slaapt, achtervolgen ze je nog. In het boekje van de kliniek dat ik had gekregen stond dat het ontbijt om 8.00 uur was. Ik werd wakker maar had echt schijt aan alles. Ik wilde niet opstaan en bleef dus gewoon lekker in mijn bed liggen. Rond 8.30 klopte een van de verplegers aan mijn deur. ‘Eline, kom je zo mee naar het ziekenhuis? We gaan bloedprikken.’ Van vermoeidheid kwam er nauwelijks geluid aan mijn mond. Uiteindelijk ben ik toch maar mijn bed uitgegaan en heb ik me omgekleed. Samen met een ander meisje op de groep en de verpleger liepen we naar het ziekenhuis. Het was nog geen minuutje lopen aangezien het ziekenhuis op hetzelfde terein zit als de kliniek. Aangezien ik mijn zorgverzekeringspasje niet bij me had moesten we die eerst even laten maken. Daarna liepen we naar boven. We hoeften maar heel kort te wachten. Bovendien was het wachten niet erg want die verpleger is wel grappig, hij ging helemaal kinderpuzzeltjes in elkaar zetten, heb me kapot gelachen daar. Nouja toen was ik dus aan de beurt voor bloedprikken. Was m’ n eerste keer bloedprikken. Ik was niet bang, maar natuurlijk vond ik dit ook niet fijn. Gelukkig viel het erg mee. Wel is het ontzettend vervelend dat ik dus nog littekens op mijn arm had, die vrouw die bloedprikte had al meteen door wat het was. Hopelijk zijn die littekens snel weg. Liever littekens op mijn benen dan op mijn armen.

Eenmaal terug bij de kliniek was het tijd om te eten. Blijkbaar stond de verkeerde tijd in het boekje, het ontbijt was tussen 8.30 en 9.00 uur. Al snel na het ontbijt hadden we de dagbespreking. Mijn doel van vandaag was iets meer in de groep zijn en wat meer contacten maken. Mijn medicijnen was ik helemaal vergeten, maar de verpleger kwam me toen maar zelf de medicatie brengen, zij houden het namelijk bij zich. Vervolgens hadden we SOVA. Ik heb in het verleden op de basisschool ook al een keer SOVA gehad, maar daar heb ik niet heel erg veel van geleerd. Maar nu heb ik maar één sessie SOVA in de kliniek gehad en daar had ik al erg veel aan. Het ging over draagkracht en draaglast, verschillen in denkwijze van mannen en vrouwen en het terugtrekken in een kind- of ouderrol. Het was eigenlijk best wel interessant, ik kan het ook zeker wel goed gebruiken in situaties. Na de SOVA hadden we een huiskamerbespreking. In zo’n huiskamerbespreking bespreek je dingen zoals hoe de sfeer op de groep is, of de schoonmaaksters je kamer goed schoonmaken, etc. Tijdens die bespreking hebben we niet heel veel bijzonders besproken, alleen dat er vanaf volgende week een voller programma zal zijn.

Vervolgens ben ik samen met drie anderen de stad ingegaan. Aangezien er maar twee fietsen bij de kliniek stonden ging ik samen met iemand anders de heenweg lopen en de anderen gingen fietsen. De terugweg andersom. We zijn wat kledingwinkels ingelopen, maar ik heb niks gekocht. Bij de H&M zag ik nog een hele leuke trui, maar helaas was zelfs xs te wijd. Nog even langs de Appie gegaan om wat m&m’s te halen en daarna weer terug gegaan naar de groep. Op de groep hadden we dagbespreking. Ik zei dat vandaag wel goed was gegaan en dat ik naar de stad was geweest. De verplegers hebben er wel vertrouwen in dat ik goede aansluiting bij de groep vind, en ik zelf begin dat vertrouwen ook wel een beetje te krijgen.

Daarna gingen we eten. Het eten gaat niet zo goed, ik vind het heel moeilijk om voldoende binnen te krijgen. Ik heb geen eetlust en het eten hier is ook niet zo lekker als thuis. Het eten wordt hier geleverd in een paar grote bakken. Omdat ik vegetariër ben krijg ik mijn eigen eten, dus iets anders dan wat de rest eet. Dat is wel heel fijn want daardoor mag ik zelf uitkiezen wat ik neem.

Na het eten was ik weer heel erg moe. Ook al doe ik niet eens zo heel veel op een dag, het is echt zwaar. Ik moet ook gewoon af en toe even alleen zijn op mijn kamer, en dan voel ik mijn hoofd bonken van de drukte en van alle gedachten.

Ik voelde me vandaag veel meer op mijn gemak in de groep dan gisteren. Het is me gelukt om gezellig contact te maken met de anderen op de groep. Het zijn echt hele aardige mensen hier. Ik denk dat ik veel aan deze opname ga hebben, niet alleen vanwege alle gesprekken en therapiën, maar ook vanwege de groep zelf. Je hebt hier heel veel steun aan de anderen, je wordt begrepen en je merkt dat je niet alleen bent. Ook heb je hier best wel veel verantwoordelijkheid, ik moet zeggen dat dat een goede oefening voor me is. Zo is het bijvoorbeeld dat er taken gedaan moet worden, de afwas bijvoorbeeld. Wie welke taak doet is ook de verantwoordelijkheid van de groep, niet van de begeleiding. Dat maakt het dat je je verantwoordelijk gaat voelen, maar ook dat je echt als een groep gaat leven, als iemand een keertje zijn corvee niet kan doen omdat die gesprekken heeft, dan nemen de anderen het wel over. Heel fijn zo’n behulpzame groep. Iedereen is hier ook erg gemotiveerd, zelf ga ik daar ook wel een beetje in mee, heel fijn is dat. Aan het einde van deze week gaat er een meisje weg, erg jammer want ze is heel aardig. Volgende week komen er twee meisjes bij, dan zit de groep vol (met tien mensen zijn we dan). Ik ben hier de jongste op de groep. Zelf ben ik net 16 jaar. Degene die na mij de jongste is, is 17 jaar en de rest is tussen de 18 en 23. Maar eigenlijk vind ik het wel fijn om de jongste te zijn.