35 Weken <3

Ik heb de 35 weken gehaald! Dit leek 13 weken geleden nog haast onmogelijk.

Precies 13 weken geleden stapte ik om 08.50 het ziekenhuis in voor de gevreesde glucose test. "Je baby lijkt wat groot op de echo dus we willen wel even checken of je geen diabetes hebt" - prima. Ik maakte me er weinig druk om, bij Ivy* was dit exact hetzelfde verhaal. Echter deed ik het toen niet in een groot ziekenhuis, maar op een dokterspraktijk.

Het duurde allemaal lang - ik had om 9.00 deze afspraak, om 11.30 de afspraak bij de arts om mijn baarmoedermond te laten checken (en de rest ook uiteraard) en daarna zou ik om 12.30 ook nog naar maatschappelijkwerk moeten. Een druk dagje wel - maar ik had niet verwacht dat ik na deze dag het ziekenhuis 3 dagen later pas zou verlaten.

De glucose test was achter de rug, ik ging naar de poli verloskunde en was echt rete snel aan de beurt. Ik had net mijn potje overnight oats open gemaakt toen de arts al kwam. Bijna 20 minuten eerder, wow. Ik besloot dan later maar wat te eten, geen probleem.

Echter was er wel een probleem - alles was in orde met de baby, met mijn bloeddruk en andere dingen maar mijn baarmoedermond was ineens veel te kort. Om een idee te geven; normaal rond de 22 weken heb je een baarmoedermond van rond de 40mm, mijne was met 12 weken 29mm en nadat we medicatie (hormonen) zijn gestart werd het 35mm. Deze dag bleek het ineens slechts 23 a 24 mm te meten. Dat was niet goed en onder de 25mm gaan ze over tot actie; operatief de baarmoeder dichtnaaien.

Dit was de eerste keer dat ik zonder Lief naar de arts ging, alles was elke keer zo positief - ik durfde langzaam mijn lichaam te vertrouwen. Wat er met Ivy* was gebeurt zou toch niet nogmaals gebeuren, de artsen hadden toen na uitgebreid onderzoek vastgesteld dat we pure pech hadden gehad dat mijn vliezen zo vroeg braken en dat het waarschijnlijk door een infectie kwam.

Maar nu, nu bleek dus dat ik cervixinsufficiëntie heb. Ai. De arts ging overleggen met de supervisor en de andere artsen en ik zat daar in dat kamertje - de minuten kropen voorbij. Ik appte Lief dat er iets niet goed was en dat ze in overleg gingen over wat ze moesten doen. Na het overleg werd ik in een andere kamer gezet met informatie over verschillende opties en onderzoeken. Gelukkig werkt lief naast het LUMC en kon hij snel komen, ik zat te vechten tegen mijn tranen want ik was toch ineens wel heel erg bang.

We kregen een gesprek met een onderzoeksverpleegster, of ik mee wilde doen aan een onderzoek; cerclage vs. pessarium. Nou - nee. Als ik niet eerder een dode baby had gehad, dan had ik vast ja gezegd, maar ik wilde geen risico lopen en koos dus voor de cerclage. Na dit gesprek liepen we door naar maatschappelijkwerk. Lief belde mijn vader want ik moest toch ineens wel heel erg hard huilen, het voelde alsof deze baby ook al dood was en geen kans maakte. Gelukkig wist ik mezelf te herpakken tijdens het gesprek met de maatschappelijkwerkster.

Na dit gesprek moesten we weer terug naar de arts. De receptioniste zei dat het ongeveer 20 minuten zou duren, maar wederom (toen ik net met mijn potje havermout zat) kwam hij al aangelopen. Het was inmiddels 14.00 en ik was al nuchter sinds de avond daarvoor (dat moest voor die glucose test). We kregen uitleg over de operatie en hoorden wat het plan verder was; ik werd direct opgenomen omdat in slechts 3 dagen tijd mijn cervix zo'n 14mm korter was geworden. Er was een kans dat ik al zou bevallen, dus dat wilden ze graag in de gaten houden.

Ik mocht niet meer lopen en werd in een rolstoel naar het geboortehuis gereden. In eerste instantie durfde ik daar niet heen, dat is ook waar Ivy* overleden was en ik was bang voor allerlei nare herinneringen. In eerste instantie kreeg ik de kamer waar ik na haar geboorte met haar lag. Toen ik binnen gereden werd zag ik alles weer voor me; het koude bedje waar ze in lag, haar lieve gezichtje, het verdriet van haar opa's en oma's - alles was er weer. Ik slikte mijn tranen weg en vroeg of ik niet toch een andere kamer kon krijgen; dat kon gelukkig.

Lief is gelijk gaan regelen dat ik vegan eten kreeg, dat kon zo kort dag niet geregeld worden omdat er allerlei speciale dingen dan gefixt moeten worden. Dus hij ging naar huis, haalde mijn laptop en wat schone kleding, liet zijn moeder eten koken en ik was daar alleen met mijn gedachten; en godver, ik was bang. Het eerste uur durfde ik bijna niet te bewegen, ik was me zo bewust van mijn lichaam - ik voelde Bubba spartelen en dacht nog; "ja, nu leef je nog, maar mijn lichaam gaat ook jou vermoorden"

Gelukkig kwamen er regelmatig verpleegsters even binnen wandelen voor een praatje, ze zorgden dat ik een kopje thee kreeg, eindelijk wat kon eten, etc. Langzaam werd ik rustiger. Delano bracht mijn spullen langs, ik mocht lekker even gaan douchen (wel zittend want ik had vanaf dat moment volledige bedrust) en langzaam werd ik wat zekerder; ik ben op de juiste plek, ze gaan me helpen, binnen 24 uur is die baarmoeder dicht en kan Bubba er niet meer uit.

Dit alles is nu 13 weken geleden, 13 hele weken. Een zorgeloze zwangerschap is dit niet, het is een zwangerschap met veel verdriet, frustratie en pijn. Maar ik ben al 35 weken zwanger van deze lieve kleine jongen. Volgende week woensdag halen ze de hechtingen uit mijn baarmoeder, nog 7 dagen en vanaf dat moment kan hij eindelijk komen. Al weken lig ik met weeën activiteit op bed, ik kan slecht lopen door de druk op de hechting en heb veel pijn en ongemakken. Maar hij is bij ons al 35 hele weken. Ik ben zo dankbaar.