Over verdriet en het leven oppakken.

Ik ben nog steeds verdrietig, maar het leven gaat door. Heb veel geschreven over alles, maar kan (en wil) niet alles delen. Heb veel moeite met contacten merk ik, heel veel mensen die ik eerst dagelijks sprak heb ik mijn bedenkingen ineens bij. Mijn therapeut zegt dat dat normaal is en dat dat wel weer bijtrekt.

Nog steeds heb ik niemand nog thuis uit durven nodigen. Want tsja, wat is nu normaal? Nodig ik mensen uit om Ivy's kamer te zien (en dus ook haar urn) of doe ik gewoon alsof alles is zoals het eerst was? Het is me een raadsel en weet me er geen raad mee.

Langzaam pak ik het leven weer op. Ik schrijf soms wat voor mijn blog, kook weer een beetje, ben verder gegaan met de taken die lagen voor het restaurant wat open gaat in augustus, etc. Ik merk dat mijn concentratievermogen beroerd is, dat ik overal langer over doe en ook dat ik minder gepassioneerd ben. Ik doe het omdat het 'moet' - ik heb tenslotte een eigen bedrijf en kan moeilijk alles maar laten vallen. Dus - doorgaan.

Ik slaap nog slecht, pas probeerde ik zonder slaapmedicatie een nacht te slapen, maar dan lig ik hele nachten te piekeren. Toen ik zwanger was sliep ik ook slecht, maar dan lag Ivy hele nachten te spartelen en dat was fijn. Dan voelde het echt als quality time. Ik voel dat nu nog steeds, maar ik weet dat Ivy er niet meer is - veel vrouwen hebben dat; fantoom schopjes. Als je een blije baby in de kamer naast je hebt liggen dan maakt dat niet uit, maar dit is alleen maar verschrikkelijk verdrietig. 's Nachts voel ik mij hierdoor extra leeg.

Op Instagram update ik regelmatig, ik plaats foto's van de urn, van mijzelf, van eten - en ik spreek regelmatig over die postnatale depressie, ptss en het verdriet en gemis. Ik vind het verschrikkelijk dat er maar zo weinig vrouwen over spreken, daardoor voel je je extra alleen.

Ik heb moeite met vrouwen met baby's en vooral; vrouwen met kleine meisjes. Dan denk ik; "Waarom mogen zij wel dit geluk en ik niet?" - ik heb voor zoveel in mijn leven ZOVEEL harder moeten vechten dan anderen. Dit voelde als een cadeautje, een beloning omdat ik ondanks alles nog steeds overeind stond. Maar dat het dan zo bruut afgepakt word en je keihard dat zwarte gat in gesmeten word is zo oneerlijk. Eerst barstte ik in tranen uit als ik vrouwen met kleine meisjes zag. Want je ziet zomaar alles wat jij moet missen. Het is niet alleen de baby die je nu mist, maar ook elke verjaardag, d'r eerste woordjes, dat moment dat ze begint met lopen, de eerste banaan die ze eet, etc. Je ziet alles wat je moet missen in dat kleine meisje.

Ik kan boos worden om hoe mijn zusje haar dochter opvoed en om hoe ze met het moederschap omgaat. Als je dochter verhoging heeft ga je niet naar het strand omdat je daar zelf zin in hebt - dan zorg je thuis voor je dochter en zet je je eigen wensen opzij. Ik kan me er boos om maken als ik dan zie dat zo'n meisje beroerd is en toch mee moet naar het strand. Maar hey - ik ben haar moeder niet. Ik ben de moeder van een dode baby, een baby die ik nooit ga horen huilen en die ik nooit kan troosten.

De mensen om me heen die zwanger zijn of die net kinderen hebben gekregen heb ik allemaal ontvolgd op Facebook en Instagram. Behoefte om ze te spreken heb ik niet. Misschien heb ik daar wel nooit meer behoefte aan. Het is toch elke keer een pijnlijke herinnering aan wat ik nu mis en wat hun wél gegund is. Ik voelde me eerst echt een kutwijf, dat ik die gevoelens allemaal had, maar godver, ik mis Ivy zo erg en ik gun eigenlijk niemand die baby, behalve dan de mensen die net als ik dit moeten doormaken en de mensen die al tijden proberen zwanger te raken. Mensen die het verdriet en die struggle kennen.

We zijn in het ziekenhuis geweest voor de uitslagen van alle onderzoeken. Mijn onderzoeken maar ook de autopsie op Ivy. Godver wat voelde ik me schuldig toen ik zei dat ze die autopsie mochten doen. Het liefste wilde ik dat het Ivy bespaard was gebleven, maar ik was niet de enige in dit verhaal, haar papa wilde graag weten of er met Ivy iets mis was.

Er is niets mis met Ivy - ze is perfect. Genetisch klopt alles, fysiek was alles zowel buiten als binnen perfect en dan toch moeten we haar missen. Met mij was er ook niks mis. Waarom mijn vliezen braken zal voor altijd een raadsel zijn. Ze dachten aan gbs, maar dat was het niet. Iets anders hebben ze niet kunnen vinden. Nu kunnen ze enkel gissen. Ik kreeg een infectie aan mijn placenta en dat is 'normaal' als je vliezen langdurig gebroken zijn. Helaas is Ivy er ook ziek van geworden en was de infectie zo agressief dat ik zelf ook bijna overleden ben. Nog vaak denk ik; "was ik maar dood gegaan" - maar dat is oneerlijk want dan was mijn lief nu alleen.

Dus de conclusie? Het was pech. Pure fucking pech. Als die infectie niet was gekomen dan hadden ze me niet in hoeven leiden en had ik in het ziekenhuis moeten blijven met volledige bedrust. Maar dat had ik (uiteraard) gewoon voor mijn Ivy gedaan. Als ik dan de 27 of zelfs 28 weken had gehaald, dan was Ivy prima op te vangen, maar doordat ze ziek was geworden door die kut placenta is ze 45 minuten voordat ze ter wereld kwam overleden.

Ik mis Ivy verschrikkelijk, elke dag zonder haar is een dag teveel. Mijn hart is gebroken, maar ik moet door. Waarom is alles zo oneerlijk?