4 jaar

Binnenkort zit ik aan de vier jaar bij dit bedrijf. Dat betekend dat ik alweer vijf jaar uit de zorg ben vertrokken en een hele andere wereld heb leren kennen.

De meeste die eerder dan ik bij dit bedrijf en mijn afdeling zijn begonnen, zijn inmiddels vertrokken of zijn hun vertrek aan het plannen. De diensten zijn te zwaar, het werk is te saai, er is teveel afgepakt van wat we eerst hadden. Mensen zijn ontevreden over functies die ze niet hebben gekregen en de communicatie is kut. De lijst wordt langer en langer. Het komt nu ook steeds voor dat mensen die later dan ik begonnen zijn op zoek gaan naar wat anders.

Zelf mopper ik ook wat af, eerlijk is eerlijk. Maar bij mijn vorige werkgever mopperde ik ook, en was ik als werknemer veel slechter af. Zodoende heb ik nog steeds het gevoel dat ik wel goed op mijn plek zit. Maar als ik links en rechts van me mensen zie vertrekken, vraag ik me toch af of ik geen naïeve lul ben en iets niet zie dat de anderen wel zien. Of nog erger, dat ik ergens bewust mijn ogen voor sluit.

Het "team lead track" is het gesprek van de dag. Een hoop mensen willen doorgroeien naar leidinggevende, en daar is een traject voor, maar helaas met te weinig plaatsen. Ik ben een van de weinige die hier totaal niet in geïnteresseerd is. Ik ben niet het type dat een dag achter een bureau gaat zitten, wat wel bij deze functie hoort. Daarnaast weet ik dat je altijd met gezeik bezig bent. Of het gezeik van je werknemers, of het gezeik van management. En je hebt over moeilijke keuzes geen of minimale inspraak, maar moet het wel doorvoeren.

Laat mij maar lekker het poppetje zijn die ergens tegenin kan gaan zonder er verantwoordelijk voor te worden uiteindelijk. Die rol past me veel beter. Ik wil voor een senior positie gaan, waar mijn team lead me ook in ziet. Het voordeel van deze rol is dat er geen tot weinig competitie is, en de competitie die er wel is, gun ik het evenveel als mezelf.

Dus ik denk dat ik een pad heb, ik denk dat ik goed op koers ben. Maar wanneer je links en rechts mensen van boord ziet springen, moet ik dan wachten tot we de ijsberg raken? Moet ik met het schip ten onder gaan, of vertrouwen dat er geen ijsberg is, en er iets anders is waardoor ze willen springen?

Ik denk niet dat het gras per definitie elders groener is. Ik besef me dat het meeste gezeur dat we hebben simpelweg bij werken hoort, bij zoveel mogelijk geld verdienen met zo min mogelijk mensen. Maar zelfs met de drukkere omgeving die we nu hebben, doe ik minder werk dan in de zorg, voor een veel beter salaris.

Maar er moet iets zijn dat ik mis of dat ik simpelweg niet belangrijk genoeg vind om voor te vertrekken. Ik heb de formule nog niet uit weten te vogelen.

Hoewel de diensten een grote reden is die genoemd wordt waarom mensen willen vertrekken. Het is moeilijk te combineren met een sociaal leven, eventuele kinderen, en het switchen tussen avond en dagdiensten zijn ronduit kut. Met name van avond naar dag, omdat slapen dan moeilijk is.
Maar ik trek het, en ergens weet ik niet beter gezien ik het al vijftien jaar doe. Ik heb geen behoefte aan een uitgebreid sociaal bestaan en ben liever thuis op rustige momenten.

Ik ben niet gestrest of buitenproportioneel geïrriteerd. Ik doe gewoon mijn werk.
Dus snap ik dan beter hoe de dingen werken, of ben ik toch die domme, blinde lul?


We gaan er de komende jaren achter komen.


-VLH