4 jaar - 2

Eigenlijk zegt iedereen hetzelfde; de groep is jong, ze zijn binnen gekomen met andere verwachtingen of hebben altijd al voorkeur geuit voor andere afdelingen. Het bedrijf is echter wel op zoek naar mensen zoals ik die lekker op hun plek zitten en hun werk doen, en die senior rol die ik wil hebben, daarvan werd nogmaals benadrukt dat mijn teamlead (TL) me daar ook ziet zitten. Ze is erg tevreden over me en waar ik denk dat ik soms gewoon mijn klep moet houden, heeft ze me gevraagd of ik absoluut niet wil stoppen met mijn zorgen uiten. Ze waardeert mijn manier van denken en het feit dat ik vaak oplossingen zie in plekken waar de rest niet aan gedacht heeft. Ze wil dat ik op blijf komen voor waar ik in geloof, en problemen blijf benoemen. Zelf vind ik echter wel dat het vaak genoeg om het moment gaat waarin ik het doe. Het hoeft niet publiekelijk, helemaal gezien ik zie dat mensen me aan het nadoen zijn.

Soms spreekt men uitdagend of neerbuigend over management, naar management, terwijl we met honderddertig medewerkers in een zaal zitten. Dat is niet handig, en heeft al een aantal mensen voor een "slap on the wrist" gezorgd. Ik heb het idee dat ik beter besef wat de risico's zijn, en ben volwassen genoeg om de gevolgen van mijn daden te accepteren. Soms kan je critisch en hard zijn, maar het is beter dat met een kleine groep betrokkenen te doen, dan iemand publiekelijk te kakken te zetten.

Dat laatste is trouwens wel grappiger.

Ook dat benadrukte mijn TL. Dat ik soms extreem pijnlijke punten aan weet te tikken en iedereen aan het lachen weet te krijgen, waarbij de TL's beseffen dat ze eigenlijk niet moeten lachen. Ik denk dat ik daarom met heel veel weg kom. Het heeft een officiële benoeming, maar ik noem het maar even de wet van de nar. Je komt met heel veel waarheid weg als er een geintje omheen zit. Het is de toon die de muziek maakt, en als ik kijk naar de heavy metal die ik op z'n tijd heb gemaakt, ben ik echt verbaasd dat ik overal mee weg ben gekomen. Je moet over de grens stappen om te zien waar de grens is, maar wat als we de grens steeds verleggen?

Het is ook niet zo'n situatie waar men denkt "ach, het is Hans maar, laat maar lullen," omdat ik teveel in beweging krijg met mijn houding en betogen. Ik weet op zo'n manier te vertellen dat ik iedereen met de neuzen één richting op krijg. Dat is deels mijn charisma, maar deels ook de ontvangende partij natuurlijk. Ik kan niet iedereen altijd aan mijn kant krijgen.

Ik zou kunnen zeggen dat ik succesvol ben. En ik dacht altijd dat zoiets zou voelen als een eindstation. Buiten het trekken van de definitie wat werkelijk succesvol is, dacht ik dat het daarna klaar was. Of eigenlijk voelde het zo. Nu voelt het meer als een saaie tussenstop en iets dat je gewoon vast kan houden. Saai is overigens geen slecht woord. Saai is voorspelbaar en constant. Saai is veilig.

Maar loyaliteit geeft je niets. De beste manier om meer te verdienen is van baan te wisselen. En als pensioen op mijn vijftigste werkelijk het doel is, is het dan niet beter het grotere geld na te jagen? Die balans van wat komen gaat en wat nu is moet ik zo nu en dan nog beter bekijken. Ik ben van nature te veel bezig met wat komen gaat, en eindig dan altijd met teveel shit die ik niet meer nodig heb. Vijfhonderd enveloppen, zodat ik nooit te kort zou komen voor mijn brieven, 20.000 hides in games, wat ik als een trol vasthield voor als ik het ooit nodig zou hebben, een versleten keuken omdat het nog wel werkt en we het geld misschien ooit voor iets anders moeten gebruiken. Maar geld komt en gaat. Het enige beperkte dat we hebben is tijd, en gezien het leven toch nutteloos is, moeten we het onszelf zo comfortabel maken in de tijd die we hebben.

Dus wat is een grote zak geld waard als ik elke dag met tegenzin naar mijn nieuwe baan zou moeten gaan. Of als ik mijn lijf kapot werk en daardoor niet eens zou kunnen genieten van een pensioen. Of morgen door een auto wordt geraakt.

Balans.

Ik loop achter in mijn kilometers. Het doel is dit jaar 2025 kilometer te bewegen door te wandelen of fietsen. Doordat ik griep heb gehad en twee weken nauwelijks heb bewogen, loop ik zo'n zeventien kilometer achter op planning. Dus eigenlijk wilde ik vandaag fietsen om een beetje in te lopen. Maar het is koud. Zonnig, maar koud. Dus ik ben mijn tripje aan het uitstellen in de hoop dat het warmer wordt.

Maar ik denk dat het gewoon aanpassen en afzien wordt.

Doelen.

Waarom eigenlijk.

Er staat veel wind.

Ik wil niet.

Waarom zou ik dan gaan?

Anders doe ik vandaag de helft en morgen de helft. Morgen wordt het een stuk warmer. Kan ook alles morgen doen, de noemer was immers dat ik dit weekend zou inlopen.
Laat ik in elk geval dat magneetje ff wegbrengen.
Ja, dat ga ik doen.


-VLH