6 mei 2021. Veranderingen 2, werk.

Ik werk in een verzorgingstehuis als facilitair medewerker. Nu 2 jaar. Begonnen met 24 uur per week. Na een half jaar 32 uur en na een jaar een vast contract. Het faciliteren was eigenlijk alleen maar schoonmaken en af en toe iets klaar zetten voor de kerk, bingo, optreden of iets dergelijks. Sinds de corona is dat allemaal weggevallen en maakte ik enkel nog schoon. Ik kon ook niet te hard werken, anders had ik teveel tijd over. Deze tijd was dodelijk saai. Zo saai dat ik mij ging ergeren aan kleine dingetjes. Vooral van collega's waar ik normaal heel goed mee kon opschieten.

In oktober vorig jaar had ik mijn jaargesprek met mijn leidinggevende. Ze was zeer tevreden en vroeg of ik ambities had binnen de organisatie. Ik antwoordde dat ik eigenlijk nog nooit ambities heb gehad. Niet in het leven en ook niet bij werkgevers. Ik leef mijn leven en zie wel wat er op mijn pad komt. Voor sommige mensen is dat onacceptabel voor hun eigen leven, maar voor mij werkt dat prima. Ik heb het niet altijd makkelijk gehad, maar mijn leven is nooit, echt nooit, saai geweest.
Mijn leidinggevende vroeg of ik een eigen locatie zou willen. Als huismeester. Op een kleinere locatie uiteraard. Een huis met 60 bewoners in plaats van 130. Een huis waar ik zelf alles moet regelen, faciliteren. Nou, dat zag ik wel zitten. Ik zou deze functie dan overnemen van iemand die dat werk daar al 7 jaar deed. Hij moest daar weg vanwege bepaalde dingen die je niet kunt maken op een locatie waar van de 120 medewerkers ongeveer 98% vrouw is. Toen hij ook nog eens een relatie kreeg met een medewerker die is getrouwd en kinderen heeft (hij zelf trouwens ook) was de maat vol voor de locatiemanager.
In februari ben ik daar begonnen.
De eerste weken waren zwaar. Andere mensen, andere regels. Maar nu ging ik bepalen. Ik heb aardig wat veranderingen aan gebracht tot groot genoegen van de teamleidsters, locatiemanager en collega's. Uiteraard zijn er altijd mensen die moeilijk gaan doen omdat ze niet tegen veranderingen kunnen. Deze mensen hebben pech en moeten schikken. Dat klinkt hard, arrogant misschien, maar het is niet anders.

Ik heb het enorm naar mijn zin en wil daar niet meer weg. De leidinggevenden denken er gelukkig hetzelfde over. Het klinkt raar uit mijn mond, want dit is nog maar de 2e keer dat ik zoiets zeg. En ik heb toch aardig wat baantjes gehad. De eerst keer dat ik het ergens naar mijn zin had was in een strandpaviljoen. Daar heb ik 2 jaar gewerkt voor ik naar België ben verhuisd.

En mocht je je afvragen hoe het is om met zoveel vrouwen te werken? Er heerst geen macho cultuur zoals in een mannenwereld. Ook vinden sommige dat ik er zo uit zie (kale kop, baard, 1m90, tattoos), ik ben absoluut geen macho. Integendeel, mijn hart is een pluizebolletje. De macho cultuur is een cultuur die ik verafschuw. Ik kan wat minder over voetbal praten met de dames en hoor misschien iets te veel gesprekken over kappers, maar de sfeer is prima en zo goed als iedereen respecteert mij. En ik hun. Er zouden veel meer vrouwen in hogere functies moeten zoals in de zorg. Het zou er allemaal een stuk beter uit zien.