5 apr 2020, zondag. Mijn maat en zijn moedertje.

Mijn beste maat is alcoholist. Van de categorie 10 tot 15 halve liter blikken bier per dag. Afgelopen vrijdag zat ik bij hem thuis, genietend van het zonnetje in zijn voortuin. Hij halve liters, ik zelf mee gebrachte Heineken o.o. Toen vertelde hij het. Dat hij weer een terugval had. Het ging een tijdje goed, maar sinds de corona crisis is begonnen, is hij ook weer begonnen.

Al 35 jaar zijn we beste vrienden. Vanaf mijn 15e ongeveer. Daarvoor was ik vrienden met zijn broertje, dus ik kom al 40 jaar bij hun over de vloer. Hij heeft ook nog een oudere broer. Met zijn drieen kunnen ze een heel regiment op hun knieen zuipen. Het verschil tussen mijn maat en zijn broers is, is dat hij alleen is en vanwege zijn rug 85% is afgekeurd.

Alles heb ik al met hem meegemaakt. De goede en de slechte. Concerten, festivals, feesten, knokpartijen (soms tegen soms met elkaar). Samen naar de kroeg en samen naar de voetbal. De ellende met mijn stiefvader, het overlijden van zijn vader en mijn zusje en de grootste klap voor hem: 6 jaar geleden is zijn vrouw overleden aan longkanker. (Niet lang na haar overlijden hebben we dezelfde tattoos laten zetten).

Vele discussies en ruzies heb ik met hem over zijn ziekte gehad. Maar hoe kan je iemand overtuigen om minder te zuipen als je zelf ook zuipt als een ketter? Die dagen dat ik echt door zoop zijn voor mij al lang voorbij, maar hij is er nooit echt mee gestopt. Ook niet toen hij gelukkig was met zijn vrouw en nog werk had. Maar toen was het nog handelbaar, voornamelijk omdat hij niet kon drinken tijdens het werk.

Naast hem zittend in zijn voortuin zei ik laconiek dat hij de zestig niet zal halen. Hij zei dat hij daar soms aan denkt, liggend in zijn bed, dat zijn hart er maar gewoon mee stopt. Ik heb het al zo vaak gehoord, ik schrik er niet meer van. Zeker niet gezien de geschiedenis van de mannelijke kant van zijn vader. Allemaal sterven ze te vroeg aan een hartaanval. Daar komt nog bij dat zijn vader ook alcoholist was en stierf aan hartfalen op zijn 54e. Zo oud als mijn maat nu is.

Hij vertelde dat het enige waar hij nog aan vast houdt zijn moedertje is. Ze woont in het ouderencomplex waar ik werk. Iedere dag ging hij daar naar toe voor een praatje, een boodschapje brengen en een pilsje te drinken. Maar daar mogen natuurlijk geen bezoekers meer komen sinds de crisis. Zijn moeder is een taai klein vrouwtje van 78. Een echt volks mens met bijbehorende grote bek. Ze zou niet misstaan achter de viskar. Maar wel met een hart van goud. Ze loopt achter de rollator, maar gaat nog gewoon op de knieen om schoon te maken. Ze heeft een tumor achter 1 oog waar ze niet meer mee kan zien en draait dagelijks nog net zoveel peuken als dertig jaar geleden en kan vloeken als een havenwerker. Ze heeft een pleurishekel aan het ouderencomplex en zou liever weer midden in de woonwijk willen wonen. Al 40 jaar een vrouw naar mijn hart. Ik zie haar regelmatig als ik de hal schoonmaak. Ook zij vindt het een klote situatie, maar ze gaat er beter mee om dan haar zoon. Hij mist haar meer dan zij hem.

Hij loopt bij een instelling die hem van de alcohol probeert af te helpen en misschien gaat hij naar een afkick kliniek ergens buiten de provincie. Ik hoop het. Zoniet dan zie ik hem geen vijf jaar meer leven. Mocht zijn moeder binnenkort komen te overlijden dan verbaasd het me niet als hij binnen een jaar er zelf ook niet meer is.

We hebben een tijd geleden afgesproken dat er op de begrafenis (wie dan ook als eerste komt te overlijden) een nummer van de Rolling Stones wordt gedraaid: 'Waiting on a Friend.'