7: Gehandicapt, laatste deel

Laatste vervolg op de vorige delen.

...Toen ik eenmaal klaar was met revalideren, en naar huis mocht stopte de fysiotherapie ook in een klap. Tot mijn grote spijt, wat had ik het altijd leuk met fysiotherapie. Doordat het in een keer stopte ging ik ook weer snel achteruit, qua lopen. Best logisch, mijn spieren waren helemaal opgerekt, en als je dan in een keer niks meer doet, dan worden ze weer korter. Ik had natuurlijk wel oefeningen die ik thuis moest doen, maar ik kon het niet opbrengen om dat netjes en braaf elke dag te doen. Niemand zou dat doen. Dat weet ik zeker. Toen ik naar de brugklas ging heb ik meteen de klas ingelicht over hoe ik loop, en hoe dat kan. Doordat ik dat heb gedaan werd ik niet gepest, en niet raar aangekeken. Natuurlijk kwamen er wel eens vragen. En als ze die op een normale manier stelden, gaf ik er normaal antwoord op. Toen ik in de 2e zat, kwam er een meisje in de 1e. Vanaf de eerste dag was het al een en al haat. Waarom weet ik nog steeds niet. Maar oké, op een gegeven moment werd onze ruzie zo erg dat ze me overal waar ze me zag na ging doen, hoe ik liep. Ik heb haar de hele huid volgescholden, dan ben ik even niet meer dat lieve meisje wat iedereen kent. Ze mocht denken dat ik achterlijk was, alleen omdat ik anders loop, maar dan mag ze ook merken dat ik dat niet ben. Ik heb haar precies verteld wat ik over haar vond. En daar stond madame dan met haar vriendin, bek vol tanden. Heb me ook meteen omgedraaid en ben weggelopen. Uur later komt ze naar mij toe: ''Ik wist niet dat het je zou kwetsen en raken enzo''. ik zei: ''Dat is logisch'', waarop ze antwoordde; ''Ja het spijt me echt heel erg, zullen we normaal doen?'' Ik ben weggelopen zonder dat ik antwoord had gegeven, ik ga niet in een keer aardig doen, omdat zij in een keer haar nietgemeende excuses aanbied. Nu kijkt ze me niet meer aan, en ik haar niet meer. Wat ik wil zeggen is; Je mag wel iets lichamelijks hebben, als je de juiste manier hebt om jezelf te verdedigen komt het altijd goed. Ik heb geluk dat ik niet op mn mond ben gevallen, en dat ik weet wat ik moet zeggen. Ik hoop ook dat mensen anders gaan denken over handicaps. Het is niet grappig om erom te lachen, want je weet nooit wat diegene heeft meegemaakt!