Deze dag begin ik emotioneel.
Ik sta dus met mijn gevoelens in contact, dat is positief.
Ik laat mijn gevoelens de overhand nemen op een negatieve manier (ik maak me druk en met die negatieve gedachten ernaast, zorg ik er zelf voor dat ik mij mee druk maak). Dat is dan weer wat minder.
Ik wordt wakker en raak B aan, hij staat naakt in de kamer. Hij reageert niet, dat doet pijn. Ik zeg: zo goedemorgen, ik doe mijn ogen open en het eerste wat ik zie zijn je blote billen. Oh, is het antwoord. Ik voel mij vrijwel meteen verslagen, is dit hoe de rest van de dag gaat zijn?
Ik weet dat het gisteravond niet soepel liep. (Ik in mijn eigen gedachten, B die zich ongemakkelijk voelt en niet weet wat hij hiermee aan moet). Maar graag zou ik zien dat het vandaag wat soepeler loopt tussen ons. ?
Ik hou met heel mijn hart en ziel van hem.
Ik doe echt mijn best om met mijzelf in contact te staan, de gevoelens niet de overhand te laten nemen, om te praten hierover en om mijzelf een schop onder de kont te geven wanneer nodig.
En ja ik snap, dat het niet elke dag of elk moment goed gaat, dat verwacht ik ook niet van mijzelf (wat al een winst opzich is).
Dus na net gepraat te hebben met B, klim ik nu in de digitale pen en ga ik straks nog even een stukje lopen voordat mijn moeder komt.
En dat gezegd hebbende, dient zich het volgende aan: mijn moeder.
De band met mijn moeder is ingewikkeld, al ziet ze dat zelf niet, ze wilt het ook echt niet zien en dat maakt het allemaal nog moeilijker.
Als een muur knalrood is en zij vol blijft houden dat het donkerblauw is en zij letterlijk aangeeft: ik verander voor niemand en ga niet mijn eigen pijn onder ogen zien en verwerken, dan worden de dingen erg moeilijk en de band gecompliceerd.
Want ik hou van haar en wil graag een moeder dochter band, die ze zelf tegenhoud. Zij ontkent dit. Erg ingewikkeld dus.
En ze komt vanmiddag.
Koppie draait alweer overuren, het is goed om zo echt even te gaan lopen en weer wat rustiger te worden..
Enne: B, allerliefste partner, ik hou van jou!