Accepteren wie ik ben
Eigenlijk denk ik dat ik de stap moet gaan nemen die ik nu deels genomen heb.
Mijn verleden accepteren en er een plaatsje voor creëeren.
Degene die het weten, en dan met name op md, zeggen het knap te vinden hoe ik er mee om ga.
Dat ik er goed over kan schrijven. Dat ik het goed kan verwoorden. Dat ik sterk ben en dapper.
Als er iets is wat ik niet ben, is dat het wel.
Oke ik ben aan het groeien, misschien. Zeker weten doe ik niet.
Ik ben van mijn zwijgstand afgekomen, een tijd geleden al.
Mijn verleden heb ik in eerste instantie toegegeven en vervolgens ben ik zelf verder gaan zoeken.
Dat is wat ik nog steeds wil en moet doen; verder zoeken, verder vinden, verder gaan.
Het hoe, waarom en wanneer is niet niks.
Het is slopend.
Op school zijn er zoveel triggers.
Constant lichamelijk contact. Noodzakelijk maar ook overbodig. Tegen die laatste kan ik niet goed.
Daarnaast een vak, genaamd psychologie. Een vak waarin je veel leert, wat me boeit en interesseert, waar ik al redelijk wat van ken maar ook stukken die te moeilijk zijn. Te confronterend. Ik ben een goede leerling, volg alles, doe alles mee, maak mijn taken. Maar eenvoudig is het niet. Nee. Nu loop ik een week, één les achter, omdat ik het even niet aankon.
Ik ben ik.
En die ik bestaat uit zo veel kanten.
Eigenlijk zou ik er op dit moment twee van moeten maken.
De ik, nu op dit moment.
En zij.. het kleine meisje, die heeft moeten boeten.
Ze leeft in mij, beinvloed mij en laat mij dingen zeggen, doen en denken die ik als 18 jarige niet wil.
Ik moet haar ruimte geven, de kans om zich te uiten, om te tanken en te helen. Om liefde te ontvangen.
Nu leven we niet samen maar langs elkaar heen of tegen elkaar.
Iets wat niet mag, niet kan en zeker niet gaat. Ze hoort van mij, ze is van mij, ze is mij. Ik ben haar, zij is mij.
Zij, ik moet haar een naam geven. Of in ieder geval een identiteit. Een meisje, dat is duidelijk.
Maar hoe oud, welke naam en hoe ze in het leven staat is mij onbekend. Ik weet het niet. En misschien wil en kan ik het wel nog niet weten.
Het is zo een struggle.
Helemaal leeg.
Mijn verleden accepteren en er een plaatsje voor creëeren.
Degene die het weten, en dan met name op md, zeggen het knap te vinden hoe ik er mee om ga.
Dat ik er goed over kan schrijven. Dat ik het goed kan verwoorden. Dat ik sterk ben en dapper.
Als er iets is wat ik niet ben, is dat het wel.
Oke ik ben aan het groeien, misschien. Zeker weten doe ik niet.
Ik ben van mijn zwijgstand afgekomen, een tijd geleden al.
Mijn verleden heb ik in eerste instantie toegegeven en vervolgens ben ik zelf verder gaan zoeken.
Dat is wat ik nog steeds wil en moet doen; verder zoeken, verder vinden, verder gaan.
Het hoe, waarom en wanneer is niet niks.
Het is slopend.
Op school zijn er zoveel triggers.
Constant lichamelijk contact. Noodzakelijk maar ook overbodig. Tegen die laatste kan ik niet goed.
Daarnaast een vak, genaamd psychologie. Een vak waarin je veel leert, wat me boeit en interesseert, waar ik al redelijk wat van ken maar ook stukken die te moeilijk zijn. Te confronterend. Ik ben een goede leerling, volg alles, doe alles mee, maak mijn taken. Maar eenvoudig is het niet. Nee. Nu loop ik een week, één les achter, omdat ik het even niet aankon.
Ik ben ik.
En die ik bestaat uit zo veel kanten.
Eigenlijk zou ik er op dit moment twee van moeten maken.
De ik, nu op dit moment.
En zij.. het kleine meisje, die heeft moeten boeten.
Ze leeft in mij, beinvloed mij en laat mij dingen zeggen, doen en denken die ik als 18 jarige niet wil.
Ik moet haar ruimte geven, de kans om zich te uiten, om te tanken en te helen. Om liefde te ontvangen.
Nu leven we niet samen maar langs elkaar heen of tegen elkaar.
Iets wat niet mag, niet kan en zeker niet gaat. Ze hoort van mij, ze is van mij, ze is mij. Ik ben haar, zij is mij.
Zij, ik moet haar een naam geven. Of in ieder geval een identiteit. Een meisje, dat is duidelijk.
Maar hoe oud, welke naam en hoe ze in het leven staat is mij onbekend. Ik weet het niet. En misschien wil en kan ik het wel nog niet weten.
Het is zo een struggle.
Helemaal leeg.
19 dec 2009
- meld ongepast verhaal
-
fred2110
zondag 20 december 2009 01:58
lieve ...
ik kan er zo weinig mee , maar wil er zo graag voor je zijn
als ik je verhalen zo lees hier weet ik gewoon dat je het goed doet , doe goede weg ingeslagen bent
en dat het slopend is begrijp ik zeker , al die triggers en je wil ook zoveel
opzich is daar echt niks mis mee , maar echt je moet jezelf (of jullie zoals je dat zegt ) echt niet uit het oog verliezen
om het alles wat dragelijker te maken maar een dikke knuffel voor je
* geeft knuffel *
-
anybody (opgeheven op 24-9-2011)
zondag 20 december 2009 11:23
Weet je, ik vind jou zo sterk he.
Dat wat je nu aan aan het gaan bent is wel zo moeilijk en daar is zoveel kracht voor nodig.
Wanneer jij aan jezelf zult werken, zul je merken dat je langzaam maar zeker weer één persoon word, inplaats van het kleine meisje en de jij in het hier en nu.
Veel knuffels en liefs -
Just Liz
zondag 20 december 2009 11:56
je meisje heeft alle klappen opgevangen, zij wil bestaansrecht..je hebt het goed, dat jullie mogen gaan samenwerken..je gevoel zegt je hoe ze heet, het moet een naam zijn, waar jij een fijn gevoel bij hebt..hoe oud ze is, zou je uit haar handelen kunnen afmeten..hoe reageert ze, wat weet ze wel wat niet, als er veel antwoorden komen, die met, ik weet het niet beantwoord worden, kun je erop rekenen dat ze sowieso onder de 10 is..soms als je heel stil in jezelf word even geen geluid van buitenaf hebt, innerlijk vragen, hoe oud ben je meisje? en dan komt er heel duidelijk een cijfer door, het eerste duidelijke antwoord is het..dat zijn manieren om erachter te komen..knuffel
-
gizmos (opgeheven op 29-1-2010)
donderdag 24 december 2009 18:37
Ik begrijp dat je je zo voelt. Maar weet dat dit gevoel maar tijdelijk is.
Straks als je weet zie ze is, komt er iets moois voor terug.
Je gaat leren zien door andere ogen. Leren handen met een ander verstand. en net als zussen tja zul je soms met elkaar overhoop liggen.
Maar daarna voel je altijd verbondenheid en ga je de leuke dingen van haar zien herkennen en er zelfs van genieten.
So embrace her with all your love in your heart
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )