#Metoo

Al een week ving ik vlagen op. Op tv, de krant en gesprekken om mij heen. Ik weet dondersgoed waar het over gaat. Een sneeuwbaleffect waarbij iedereen ineens haar of zijn mond open doet. Het stapelt en stapelt en het is briljant volgens velen terwijl anderen het onbegrijpelijk vinden dat er zoveel tegelijk open gegooid wordt en er zoveel aandacht voor is. Iets met 'als er één schaap over de dam is, volgen er meer'.

Hier is al jaren bekend wat ik voor verleden heb. Prima ook wel. Maar er is een reden waarom ik niet meer zo veel op dit account kom. Ik ben een actieve lezer en af en toe een schrijver maar deze heb ik weinig meer 'nodig'. Het is een stukje wat een plek heeft gekregen, wat mij gemaakt heeft tot wie ik ben, waar ik mijn kracht door heb gevonden en anderen om mij heen kan helpen. Soms komt het heel dichtbij (als ik bij anderen zie wat ik deed bijvoorbeeld) en regelmatig is deze ik mijlenver weg. Nooit had ik durven dromen en hopen dat ik zover mocht komen én mijn familie nog om mij heen zou hebben. Ik heb leren verwerken. Vergeven is een lastig woord. Ik heb het een plek gegeven.

Hij.
Hij is in deze een andere hij dan over wie ik hier vaak schreef.
Hij is mijn liefde. Mijn vriend. Mijn maatje.
Hij die mij rust geeft en mij mezelf laat zijn.
Hij bij wie ik het leven ervaar. Overleven hoeft niet meer.
Hij is bij wie ik wil zijn.

Hij is degene die niets concreets weet.
Hij weet stukjes. Hij weet twee aapjes maar de derde veroorzaker is hem niet bekend. En dat zal zo blijven.
Het is geen leugen om achter te houden. Het is een bescherming voor ons beide, om te blijven hoe het is.
Het heeft voor mij geen meerwaarde (meer) en het zal hem ook niets extra's geven.
Het voelt niet slecht (meer). Ik ben het met mezelf eens en vind dat ik niemand verantwoording hoef af te leggen.
Het is zoals het is en ik ben wie ik ben. Nu. Hij kent mij door en door. Met het grootste stuk van mijn verleden. Hij weet dat ik het niet makkelijk gehad heb, dat ik heb moeten vechten. Maar niet door wie en niet exact wat.

Hij zette de deur open. Enkele dagen geleden. Hij de krant lezend en de tv aan met het #metoo onderwerp. Ik in de keuken. 'Heb jij eigenlijk ooit zoiets gehad'. Ik stond met mijn rug naar hem toe eten te maken. Ik reageerde nonchalant. Jawel maar ik heb een flinke bek op gezet. Het was eens en nooit weer. En in de paar minuten die volgde voegde ik een paar voorbeelden toe van sukkels die het verkeerd probeerde. Over een hand op je kont, schunnige opmerkingen over en weer (hij weet hoe goed ik daar op reageer door er nóg een tandje over heen te doen) en de heel veel oudere collega die mij wel zag zitten en dat ook aan zijn vrouw verteld had. Hij kent deze verhalen al. Ik somde op en daarmee was het klaar.
Ik liep op hem af, knuffelde, kuste en zei dat hij mij de mooie en fijne kanten laat zien. We zijn mooi samen en dat houden we zo.

Ik ben gek op hem en hij op mij. Daar is #metoo niet (meer) voor nodig. Ik heb het niet nodig om daarmee te laten zien wie ik ben, want ik bén dat niet meer. Ik ben zoveel verder en zo veranderd. Ik ben me.