De stap zetten is te... moeilijk?
Het is er en het moet er zijn en toch wil ik het niet. Ik wil dat het mijn hoofd weer uit kruipt. Weg gaat naar daar waar het was. Gewoon rustig en bedaard in plaats van actief aanwezig en mijn gedachtes beïnvloedend. Ik wil dat het mij niet gevangen houdt. Ik wil het en toch doe ik het niet. Het kost zó veel energie. Het voor me houden. Maar tegelijkertijd zal het delen ook voldoende energie eisen. En hoeveel daar voor nodig is, weet ik niet. Letterlijke steken in mijn lijf. In mijn borstkas en op mijn rug. Ik moet er niet meer van schrikken. Psychosomatisch is wat ik van de huisarts terugkrijg en dus moet ik dit weer door. Het is haar idee, mijn keuze. Maar ik wil er vanaf. Ik wil niet meer zo moe zijn en vooral niet meer zo een vol hoofd dat álles vergeet maar het verleden goed kent. Ik wil weten of de huisarts gelijk heeft. Of mijn lijf liever en leuker wordt als ik deel, gedeeld heb en het samen een plekje gegeven hebben. Ik wil het weten, ik wil het ervaren en tegelijkertijd blijf ik maar uitstellen. Ik ben bang en moe. Een killende combinatie. Ik laat aan iedereen zien hoe sterk ik ben, hoe duidelijk ik weet wie ik ben en wat ik wil. Ik straal uit dat ik de wereld aan kan, dat ik geniet en mijn omgeving ziet een sterk en gezond lijf. Dat is wat ik letterlijk terugkrijg van de enkelingen waar ik mee deel. En toch he, toch doet dat ook zeer. Natuurlijk is het mega prettig en ik weet dat ik door mijn kracht en opstelling gekomen ben waar ik sta en dat is fijn. De put was naar, donker en eenzaam. De pareltjes wisten mij omhoog te tillen naar het licht om mij boven de grond te laten groeien. Het is fijn dat anderen het zien, wat dan ben ik ook. Daar heb ik hard voor gewerkt, maar ik wil óók zo graag ervaren en zien wat anderen zien zonder de 'maar' in mijn hoofd te hebben. Het voelt als liegen en dat kan ik slecht. Ik heb het continu 'verzwijgen genoemd'. Letterlijk 'ik lieg niet, ik houd dingen achter' en het rooft alle energie weg. Ik ben het zat, ik wil het niet meer en heb de verandering nodig.
Maar, ik wil niets meer omdat ik zo moe ben. En daar is de cirkel weer rond.
Het moet komen, het staat te gebeuren, maar het starten, dat is... dat is moeilijk?
Maar, ik wil niets meer omdat ik zo moe ben. En daar is de cirkel weer rond.
Het moet komen, het staat te gebeuren, maar het starten, dat is... dat is moeilijk?
26 okt 2018
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
zaterdag 27 oktober 2018 15:08
Je bent ook hartstikke sterk. En dat je moe bent is geen wonder. Dat komt júist omdat je zo sterk bent, al zo lang bent geweest ook. Het kost bergen energie om door te gaan alsof er niets gebeurd is. Zonder steun van je directe omgeving. Zonder dat iemand uitsprak dat jou onrecht is aangedaan (ik ben hier nog boos over).
Ik wou dat ik je hierbij helpen kon. Maar dat kan ik niet. Niemand kan dit echt.
Bedenk wel, dat hier eigenlijk nooit een goed moment voor te vinden ís. Al denk ik inderdaad dat het nuttig kan zijn wanneer het iets verder van huis plaats kan vinden. Met de reden die je zelf al aangeeft.
Jij mag jezelf nu even op 1 zetten. Het kan gewoon niet zijn dat jij alle ellende op je schouders draagt. Als slachtoffer zijnde. Onthoud dat.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )