'Hij wel'

De laatste tijd klinkt het met regelmaat in mijn hoofd. Het stoort mij. Het irriteert mij. Het vreet aan mij. Het overvalt mij. Het geeft mij gemengde gevoelens. Het blijft maar bonken. Dreunen. Verwijtend, boos, verdrietig, gefrustreerd. Het trekt emoties open waarvan ik niet wil dat ze mij daardoor pakken.

Met regelmaat denken mijn hersenen 'hij wel'.

Het is al enige tijd geleden dat ik op dit account geschreven heb. De twee werelden die ik jaren geleden zo intensief wilde gescheiden wilde houden, lopen volledig door elkaar heen en zo ook mijn geschreven teksten onder mijn bekendere naam. In de tijd dat ik hier niet was, is mijn proces door gegaan. Al jaren zoek ik naar iets wat mij kan helpen. De enorme vermoeidheid, de vage klachten en de pijn in mijn lichaam zijn voor artsen en behandelaren moeilijk te begrijpen. Ik heb een labeltje gekregen en word daar nu voor behandeld. Of ik voor uit ga weet ik nog niet. Wel weet ik dat ik sinds eind mei thuis zit, in de ziektewet, en dat er voor mij besloten is dat ik eerst voor mezelf moet gaan zorgen. Ik moet uitvinden wat mij gaat helpen. Ik krijg alle ruimte, vanuit werk en ook mijn vriend weet dat het voor onze toekomst een must is om door deze periode heen te gaan. Of het leuk is? Nee. Of ik hard vooruit ga? Nee. Of ik stapjes zet? Ik zie ze niet zo.

Ik sta stil terwijl ik zo graag wil. Maar niet kan. Ik kan niet. Niet wat ik wil.
Ik kan veel. Poepen, plassen, zitten, liggen, staan... tuurlijk, ik moet relativeren, ik kan veel. Maar niet waar ik nu in het leven wilde staan.

En hij... hij wel.

Alles, alles wordt maar onder het labeltje gestopt, ook de raarste en pijnlijkste klachten, alles wordt maar onder het labeltje gestopt. Als je vraagt hoe ik aan het labeltje kom dan krijg je te horen 'te lang door gegaan terwijl ik lang niet meer kon en nu in het rood uitgekomen ben. als ik iets langer dan kort doe, dan krijg ik kortsluiting door dingen te laten vallen, door mijn benen te zakken of door niet op woorden te komen'. Vrij onhandig kan ik je vertellen. Ik hou mij rustig om zo min mogelijk errors te krijgen. Om te blijven werken aan mijn herstel.
Ik ben thuis, om te herstellen. Van mijn doorzettingsvermogen, van mijn kracht om door te gaan als het niet meer gaat. Ik ben thuis, met mezelf, alleen. Omdat ik het moet oplossen. Omdat ik anders wil. Maar hoe ik mezelf moet helpen snap ik niet altijd meer even goed. Ik kan niet doen wat ik wil.

En hij... hij wel.

Ik word er wel eens boos om dat ik dat denk. Dat ik mij boos maak om het feit dat hij een huis kocht, getrouwd is, een zoontje heeft en er een tweede kindje onder weg is, een goede baan heeft, alle energie heeft om na werk nog van alles te doen, zelden ziek is of klachten heeft... en ik word er ook boos van om boos daarom te zijn. Ik ben niet jaloers aangelegd, dat denk ik echt over mezelf te kunnen zeggen. Ik gun het mijn schoonzus en ik gun mezelf de rol als tante ook zeker, maar verdomme.. ik ben wel klaar met het leven zoals ik hem al tijden leef van klacht naar klacht, van wachtkamer naar wachtkamer en continu te horen dat er niets gevonden kan worden. Nee het hoeft niet in verband te staan met het verleden. Het kan ook zeker pure pech zijn. Het is alleen zo ontzettend klote dat alles altijd maar naar het verleden verwezen wordt. En soms, heel soms, vraag ik mij af of ik anders behandeld zou zijn als ik nog altijd gezwegen had. Dan had ik ook anders geweest, dat weet ik ook. Maar toch.. toch ben ik soms gewoon boos en verdrietig en denk ik de 'hij wel' met veel emoties.

En daar... heb ik helemaal niets aan.