Advent

De groep bestaat inmiddels uit zo'n tachtig personen waarvan er zeker zeventig aanwezig waren. Een vol auditorium, waarbij de opstelling is zoals dat in een klaslokaal. De spreker staat onderin voor twee schermen en de stoelen gaan trapsgewijs naar boven, om zoveel mogelijk mensen kwijt te kunnen.
Mijn presentatie was in het Engels, omdat we een hoop buitenlandse werknemers hebben. Dat is wel eens lastig omdat, ondanks dat ik vloeiend Engels spreek, er soms gewoon woorden zijn waar je even niet op kan komen. Dat is echter iets dat iedereen begrijpt, en er is eerder respect dat je überhaupt een tweede taal spreekt, dan er lol gemaakt wordt omdat je een foutje maakt. Natuurlijk liep mijn presentatie vast halverwege, en stopte de presenter view. Toch sloeg het me niet uit het veld. Als je er een geintje van maakt kan je met heel veel weg komen. Rustig de boel fixen, en weer verder.

Het was een succes. Als altijd na elke presentatie galmde het applaus door de ruimte. Wat niet eerder gebeurde, is dat mensen achterbleven om het nog even over Wiebe te hebben. Neil, een gast waarmee ik ietwat gemene maar altijd grappige opmerkingen deel, kwam naast me staan terwijl ik nog met mijn laptop bezig was, legde zijn hand op mijn schouder en zei met volledige oprechtheid "It was good to hear about your friend".

Meestal bereid ik een presentatie niet volledig voor. Er is geen script waar ik me aan moet houden, dan kan ik ook niet beseffen dat er iets is mis gegaan of vergeten. Gezien mijn ad rem karakter zorgt dit nogal eens voor niet voorbereidde situaties. Zo vertelde ik een anekdote over hoe mannen er slim aan kunnen doen te vragen of iemand advies wil, of alleen wil spuien, en noemde ik mijn "vriendin" als voorbeeld. Na mijn correctie naar "verloofde" begon men te klappen. Ik snap dat het bewonderenswaardig is dat ik überhaupt iemand aan me heb weten te binden, maar moet daar voor geklapt worden? Eigenlijk was het voornemen het niet zo groots en publiekelijk te maken. Omdat ik dingen graag voor mijzelf houd, maar ook omdat ik het dan vaker iemand kon vertellen die het nog niet wist, en weer even zelf mocht genieten.

Voor de grote presentatie heb ik nog even geoefend met een van de Ieren waar ik vaak mee rondhang. Wel zo eerlijk, want hij oefende ook een presentatie bij mij. Misschien was het daardoor, misschien was het omdat er niets van de presentatie af hing, of mogelijk was het omdat het allemaal bekende gezichten waren, maar ik was totaal niet nerveus deze keer. Meestal heb ik dat wel, op zijn minst de fysieke adrenalinestoot voor het vertellen, of het trillen erna. Deze keer helemaal niets. Fijn.

Achteraf heb ik nog een kort praatje met mijn teamlead gehouden. Ik was aardig mentaal uitgeput en had vooral behoefte aan een kop koffie om eerlijk te zijn. Hij was er niet bij geweest, maar hoorde goede verhalen. We hebben een oppervlakkig gesprek gehad over de presentatie en toen hij wegliep riep hij nog even "goed gedaan Hans". Op zo'n moment voelt het meer als een "afterthought" dan een oprecht compliment. Hij komt vaker over alsof hij een boekje over goed management heeft gelezen en dat probeert in de praktijk te brengen.
Het kan ook een projectie zijn, want ik weet dat mij dit soort dingen ook overkomen. Vooral tijdens het afscheid na een process geef ik de mensen nog even een "Good job today guy's!" En hoewel oprecht, hoewel soms een afterthought, wil ik dan toch, misschien te haastig, mijn tevredenheid delen.


-VLH