Mijn eigen fluit blazen

Iets dat in mijn leven terug blijft komen is dat men zegt dat ik goed ben met woorden. Afgelopen kerst kreeg ik een kerstkaart van mijn leidinggevende waarin het weer genoemd werd "~ it's difficult to write something for someone who's so beautiful with words"

Grappig genoeg ben ik op werk niet de schrijver. Ik denk niet dat ik ooit iets geschreven heb voor iemand daar. Haar opmerking was dan ook onverwacht. Toch komt het heel mijn leven uit verschillende bronnen weer terug.

Als een correcte wetenschap, kan ik er niet anders dan vanuit gaan dat deze consensus de waarheid is. Wanneer meerdere bronnen met onafhankelijk onderzoek op de zelfde conclusie uitkomen, dienen we het aan te nemen als feitelijk. Dus ze zullen wel gelijk hebben.

Toen ik het terloops over depressies, creativiteit en schrijven had, werd me gevraagd of ik niet geïnteresseerd was mijn werk een keer in te sturen naar een uitgever om het uit te laten geven. Ik hoorde mijzelf vertellen dat dit teveel werk is. Schrijven, herschrijven, herschrijven en herschrijven. De lol gaat er voor me af daardoor.

"But won't it be nice to hear someone say it's good or not?"
-"People have been kissing my ass for my writing a long time now, so I don't really care what a publisher thinks about it. I don't need the confirmation." zei ik lachend.

Als ik het zo teruglees is het een misselijkmakend hoogmoedige uitspraak. Ik voel me een beetje vies. Maar het is waar. Zowel over de complimenten als de goedkeuring niet nodig hebben. Ik weet niet of ik die vroeger wel echt nodig had of dat ik simpelweg gewoon iets deed dat opviel. Complimentjes zijn leuk, maar was ik er echt naar opzoek? Of was het ontdekken wie ik was of dacht te zijn?

Mijn gedachten racen door emoties en ervaringen heen. Het zal wel weer een onrustige nacht worden.


-VLH
05 jan 2024 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van VLH
VLH, man, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende