The last airbender

Geen spoilers.


De wereld van Harry Potter is het meest bekend bij me. Ik ben letterlijk met de boeken opgegroeid, gezien ik het eerste deel zo rond mijn tiende las, en het laatste deel rond mijn negentiende. Ik keek alle films in de bioscoop en kocht alles op DVD, deluxe editie. Ik was blij dat er jaren later nog een toneelstuk kwam, ook al was deze niet zo geweldig als gehoopt, en dat er daarna nog een handje films zou komen. Fantastic Beasts vond ik prachtig en ook van de Crimes of Grindewald kon ik genieten. Het was simpelweg extra verhaal in het universum waar ik van hield.

Ik weet dat een fandom elitair kan zijn. Alles wat iets afwijkt van de source material is slecht, zeiken over de kleinste afwijkingen en interpretaties. Ik heb er altijd goed tegen gekund, en heb menig discussie geëindigd met “Een film is slechts een andere interpretatie van de director.” En daar was ook gelijk alles mee gezegd voor me.

Afgelopen week realiseerde ik me dat Avatar; the last airbender op de tweede plaatst staat van werelden waar ik veel vanaf weet. Het was de eerste serie die ik in mijn jeugd actief volgde en oprecht spannend vond. Op mijn zolderkamertje zat ik Limewire af te struinen opzoek naar afleveringen die ik nog niet op mijn H:\ schijf van de gedeelde computer had staan. Maanden moest ik wachten tot de volgende episodes beschikbaar waren (vooral tijdens het derde seizoen) terwijl het steeds volwassener, donkerder en spannender werd.

In mijn jeugd heb ik een verhaal geschreven over mensen die de elementen konden beheersen, en dat heeft er vast aan de fascinatie bijgedragen. Want waar ik de bewegingen niet kon omschrijven in mijn verhaal, kon deze cartoon/anime het wel uitbeelden. Het sprak tot mijn verbeelding en creativiteit, zoals muziek dat ook kan doen.

En nu, vijftien jaar later, is er voor het eerst een live action versie. Een serie, acht afleveringen op Sletflix. Al sinds de aankondiging kijk ik er met nieuwsgierigheid naar uit. Toen bleek ineens dat de originele schrijvers niet meer mee wilden schrijven, en werd ik wat angstig. Zouden ze de vibe van de originele show dan nog wel neer kunnen zetten?

Vandaag was de release, en ik ben er met open gedachten in gegaan. Ik wilde dat het goed was. Ik wilde het leuk vinden. Ik wilde onder de indruk zijn.

Maar ik bleek zo’n elitaire snob die alleen maar nee kon zeggen tegen dingen. De eerste aflevering zat vol van dingen die in mijn hoofd niet klopten. Karakters niet goed uitgewerkt, essentiële karaktereigenschappen die niet werden laten zien, een vibe die veel te serieus was voor wat ze probeerden te vertellen. En dan ga ik twijfelen waar ik dan precies kritisch over ben. Vind ik mijzelf zo’n geweldige schrijver dat de gedachten “Fuck, dit kan ik veel beter” een hoogmoedige overreactie is, of omdat stukken dialoog gewoon echt slecht geschreven en nog slechter geacteerd is? Sokka die een enorme groei al vroeg in de anime serie doormaakt wordt helemaal achterwegen gelaten. De Avatar dat een jochie van 12 is, is in de live action serie helemaal geen kind. Hij praat als een volwassen gozer alsof het geschreven is door een kerel van vijfenveertig die vergeten is hoe het is om een kind te zijn. Maar dat was juist zo mooi aan de anime serie; het nam zichzelf niet te serieus tot het dit wel deed, en dan was het bovenal geloofwaardig. De wereld redden is namelijk een serieuze zaak, maar er moet tijd zijn in Omashu van de berg af te racen in die gammele karretjes.

Aflevering twee, stukken beter. Aflevering drie, serieus onder de indruk van wat ze neerzetten.

Ik houd me vast aan het idee van meerdere werkelijkheden.
“There is always’s a Lighthouse. There is always a man, there is always a city. ~ Constants and variables.”
-Elizabeth
Maar ineens bleek ik een elitaire snob die vasthield aan details die het origineel zo goed maakten. Gelukkig ben ik na aflevering drie wat gerustgesteld en ben ik erg nieuwsgierig wat nog komen gaat.


-VLH


P.S. Uiteindelijk gaat het erom dat ik geef om de karakters (altijd raar om dat te schrijven over fictieve personages), en de wereld. Ik wil dat het goed is, ik wil weer de nostalgie in en die kinderlijke onschuld ervaren. De lat ligt dan dus ook abnormaal hoog. Een 1:1 vertaling van tekenfilm naar live action heeft geen nut als elke scene precies hetzelfde is... Dus ook daar moet vrijheid van interpretatie in zitten...