Afgevlakt

De zoveelste keer regen. De magie is er inmiddels wel vanaf.

De intenste zoektocht van wie we waren in de pubertijd en adolescentie, de fascinate van eerste keren en het ontwikkelen van een persoonlijkheid. De noodzaak om te vertellen, de drang om te omschrijven... Ervaringen die je leven dreigden te veranderen. Na je eerste liefde zou je nooit meer dezelfde zijn. Je eerste begrafenis, eerste keer seks, eerste kind, eerst auto, eerste alles. Alles was zo extreem intens. Alles was het belangrijkste op de wereld, en tegelijkertijd was niets belangrijk genoeg.

Ik weet niet of ik er met weemoed naar terugkijk of met afgunst. Alsof we in onze jeugd alle intense gevoelens al hebben doorlopen, en we de rest van ons leven afgestompt verder gaan. Alsof we onze emoties behandelen met een combinatie van tramadol met paracetamol. Het lost niet alle pijn op, maar het haalt de scherpe randjes er vanaf. Zoals we vroeger de randjes van een papieren vierkant afknipten tot het een cirkel werd.

Afgevlakt. Het prikt nog achter mijn ogen en het brandt nog een beetje in mijn keel, alsof ik net een slok vodka heb genoten. Meer dan dat is het niet.

Er zijn niet veel eerste keren meer naarmate we ouder worden. De pracht nu zit in de dingen die we al kennen. De vertrouwde kus, de warme kat op schoot, de regen, al is de magie er inmiddels vanaf. Vroeger werd ik ongevraagd met de lelijkheid en schoonheid van het leven voor mijn bek geslagen, tegenwoordig moet ik er bewuster naar zoeken. Tegelijkertijd kan ik de lelijkheid beter herkennen en me ertegen wapenen. Het emotionele randje er met een steen vanaf slaan, tot ik slechts een perfecte cirkel vasthoud.

De magie van mijn schrijven is in de jaren ook verloren gegaan. Het komt niet meer zoals het kwam. Het is niet meer belangrijk als het was. Ik ben niet meer die jongen die ik was. Of dat me meer of minder waard maakt kan ik niet zeggen. Misschien is het weer zoiets als niet beter maar anders.

Zoals alles anders wordt met de jaren.


-VLH